Klik hier voor mijn boek in PDF

aat, mijn technische medewerker, reden wij erheen. Bij
het hotel aangekomen, was het zeer slecht weer, het re‐
gende ouwe wijven. Ik zei: “Mannen, ik zal jullie eens
verwennen. Ik zet jullie voor de deur af, dan blijven jullie
droog.” De entree van het hotel was heel mooi, met een
luifel van 10 bij 10 meter. Ik reed de bus tot pal voor de
deur, althans dat was mijn bedoeling. Helaas, de luifel
was 2.75 m. hoog en mijn bus 3 m. Met een enorme klap
reed ik tegen de luifel, die spontaan een halve meter
scheef hing. Ik mag wel zeggen, slecht ingeschat door
mij. Onmiddellijk brak er paniek uit bij de portier en en‐
kele seconden later kwam er een jonge man naar buiten
gerend. Hij zag aan het nummerbord dat ik Nederlander
was. Hij ging helemaal uit zijn dak en raakte bijna buiten
zinnen. Na enige minuten naar zijn geschreeuw en ge‐
vloek te hebben geluisterd, vroeg ik hem even naar mij te
luisteren. Ik zei hem: “Maak je geen zorgen, ik ben goed
verzekerd en het komt allemaal goed.” Gelukkig kwam
ik blijkbaar serieus over en hij werd rustig. Ik pakte mijn
papieren, overhandigde deze aan hem en stelde me voor.
Hij schudde mij de hand, verontschuldigde zich omdat
hij zo tekeer was gegaan, en stelde zich voor als Martin
Polman. Ik zei:
“Polman, ben jij familie van Polman de
eigenaar van het Van der Valkhotel in Eindhoven?”
Waarop hij antwoordde, dat hij de zoon was. Ik vervolg‐
de: “Nou, dan is het helemaal geen probleem meer voor
je. Ik ben een goede kennis van je vader, we golfen wel
eens samen.”
Na een paar nachtjes daar geslapen te hebben en alle
voorbereidingen te hebben getroffen, zoals 15 hotelka‐
mers reserveren tijdens het WK, nam ik afscheid van
207