Klik hier voor mijn boek in PDF

oord geholpen en waren we opgelucht dat het allemaal
goed was afgelopen. Het hele stel ging naar de bar in de
haven, waar ze doorgingen met zuipen en ruzie maken.
Uiteindelijk kon het niet uitblijven en brak er een onder‐
linge vechtpartij uit. De priester was inmiddels vertrok‐
ken en Bill en ik waren nog even aan boord gebleven om
de rommel op te ruimen. Wij konden het hele gebeuren
goed zien en horen. Na een kwartiertje was een groot
gedeelte van het gezelschap verdwenen, zij het onder
dwang van het barpersoneel en een bewaker van de ha‐
ven. Bill en ik besloten ook een biertje te nemen aan de
bar, waar op dat moment alleen de weduwe van George
en nog drie anderen aanwezig waren. Toen wij daar za‐
ten schoven ook mijn broer Adrie en nog wat andere be‐
kenden aan. De weduwe vertrok zo dronken als een gar‐
naal en stond op om de Captain (Bill) te zoenen als dank
voor de goede trip en ik, als hulpje, kreeg 10 dollar fooi.
Ik kwam er dus het beste af. We bleven nog een beetje
kletsen met elkaar en zagen de humor er wel van in.
Toen kwam de juffrouw achter de bar naar Bill en zette
de urn waar George in had gezeten voor zijn neus en zei:
“Captain, deze zijn ze vergeten mee te nemen.” In eerste
instantie wisten we niet precies wat we er mee aan moes‐
ten. Toen vroeg ik Bill om het telefoonnummer van de
weduwe. Ik belde haar op en zei haar op vriendelijke
toon dat ze de urn was vergeten, waarop zij antwoordde:
“Throw him in the garbage can, he was an asshole any‐
way!” (Gooi ‘m maar in de kliko, hij was sowieso een
eikel!) en ze verbrak de verbinding. Behoorlijk verbaasd
legde ik de telefoon neer en schoot toen in de lach. Geor‐
ge heeft nog een aantal weken op de bar gestaan, maar ik
146