Klik hier voor mijn boek in PDF

het tafeltje. Hij zei me dat ik de middelste beker moest
aanwijzen. Uiteraard lag het balletje daar niet, maar dit
keer onder de rechter beker. Hij verontschuldigde zich en
vertrok. Ik was helemaal ontdaan en er uiteraard dood‐
ziek van. Na nog een tijdje rondgedwaald te hebben,
omdat ik niet terug naar boord durfde, maar dat was
uitstel van executie, ging ik uiteindelijk toch maar terug
naar het schip. Daar aangekomen, vroeg Cor me waar
mijn gitaar was. Uiteraard kon ik er niet omheen draaien
en vertelde hem het verhaal, met als gevolg een ongeloof‐
lijk pak op mijn sodemieter. De dag erna vertrokken we
weer, ik met blauwe plekken en zonder gitaar.
Enige weken later kwamen we weer in Genua. Ik ging de
wal op, kwam weer in het straatje van alles, en wie stond
daar: de balletje‐balletje man, en ja hoor je begrijpt het al,
met de Engelsman. Toen besefte ik pas dat Cor gelijk had
gehad toen hij zei, dat ze bij elkaar hoorden. Ik ben op
een drafje naar boord terug gerend en vertelde het
meteen aan hem. Deze kreeg een grijns van oor tot oor en
zei me dat hij dat wel even zou gaan oplossen. Aan z’n
ogen te zien begreep ik wel dat dit vuurwerk ging wor‐
den. Er werden nog twee matrozen opgetrommeld en
met zijn vieren togen wij naar het straatje van alles. Nou
moet je je voorstellen dat Cor er uitzag als een soort Je‐
rommeke uit Suske en Wiske. Niet heel groot, maar erg
breed, een ronde kop recht op z’n schouders, geen nek en
sterk als een kelderwins . Ook de matrozen waren geen
minne jongens. Een soort Popeyes met zwaar getatoeëer‐
de armen. Zonder woorden vuil te maken stevende Cor
op de balletje‐balletje man af en schopte zijn tafeltje on‐
geveer 25 meter weg. Met één arm tilde hij de man een
halve meter omhoog en plakte hem als een vlieg tegen de
29