Klik hier voor mijn boek in PDF

niet zoveel van meegemaakt, daar er op dat moment veel
ellende was en er in Argentinië een burgeroorlog woed‐
de. Wat me wel is bijgebleven is, dat er op een ochtend
werkwillende havenarbeiders werden doodgeschoten en
opgehangen door stakers.
Voor onze eigen veiligheid hadden we een walverbod,
dus wat mij betrof vertrokken we weer zo snel mogelijk
terug naar Santos en naar Mara. Daar werd het schip
volgeladen en gebunkerd voor de reis terug naar Europa.
Ik heb toen weer een paar fantastische dagen en nachten
gehad met Mara. Weer aangekomen in Nederland, waar
De Lekhaven 14 dagen bleef, nam ik het besluit om de
eerstvolgende zelfde reis weer te maken. Voornaamste
reden: Mara. Ik was verliefd.
Uiteraard moest het schip eerst geladen worden. Drie
dagen voor vertrek moesten wij ons melden om toezicht
te houden bij het laden van het schip. Ik zat op een mid‐
dag op een rijnaak die naast ons was aangemeerd, waar‐
van de lading werd overgeladen op ons schip. Deze
werkzaamheden werden uitgevoerd door Rotterdamse
havenarbeiders. Het was een
prachtige zonnige middag
en het werk verliep zeer voorspoedig.
Deze rijnaken werden over het algemeen bewoond door
complete schippersfamilies.
Zo ook deze. Op een gege‐
ven moment kwam de schippersvrouw
met haar kindje
van ongeveer een jaar naar buiten. Ze zette het ventje op
het achterschip in zijn blote kontje in zijn kinderstoel
op
de po en ging zelf weer naar binnen. Na verloop van tijd
zei één van de bootwerkers,
een vent van 2 meter, op z’n
plat Rotterdams: “Ik mot schijten
als een reiger!” Hij keek
in het rond waar hij dat kon doen en plotseling begonnen
45