Klik hier voor mijn boek in PDF

te bezeilen. Hij was al een keer van zijn kruk gevallen en
niet meer te verstaan. Al met al, zo dronken als 100 mari‐
niers. Even later zat h ij aan de bar te slapen, met zijn tas
in zijn armen.
Ik zei tegen Adrie: “Is het geen tijd om Ton naar zijn hut
te brengen?” Waarop Adrie me verwonderd aankeek en
antwoordde: “Hut? Wij hebben helemaal geen hut.”
Ja hoor, het was weer zo ver. Het mocht weer niks kos‐
ten. Gelukkig had ik wel een hut, dus stelde ik voor om
Ton dan maar mijn bed te geven. Dan kon hij in elk geval
zijn roes uitslapen. Samen hebben wij hem naar die hut
gedragen en daar, zo goed en kwaad als het ging, uitge‐
kleed. Toen we hem op bed legden, werd hij wakker en
hij mompelde: “Een ogenblikje.” Hij opende zijn tas, die
hij nog altijd niet losgelaten had. Het was niet te geloven
wat hij daar uithaalde, een knalgeel zwemvest, dat hij
vervolgens ook nog eens aantrok. Ik was sprakeloos en
keek nog even om toen we weg wilden gaan.
Hij riep ons na: “Ja, mij zullen ze wel vinden als we zin‐
ken. En kijk, er zit ook nog een lampje op wat ik aan kan
doen als ik in zee lig. Dan vinden ze me zeker!”
Aad en ik hebben, nadat we uitgelachen waren, nog een
paar pilsjes gedronken en vervolgens maar een paar uur‐
tjes in een stoel geslapen. De volgende morgen, bij aan‐
komst in Londen, was Ton het ventje en ik gebroken.
123