Klik hier voor mijn boek in PDF

was een asverstrooiing van een overledene, George.
Rond 4 uur kwamen er 25 personen met de urn van Ge‐
orge aan boord. Ook was er een priester bij. Na ongeveer
een
uur varen kwamen we aan op de plaats van de as‐
verstrooiing en kon de plechtigheid beginnen. De priester
hield een toespraak en de aanwezigen gingen in geza‐
menlijk gebed. Plotseling haalde iemand een geweer uit
een tas en loste drie saluutschoten. Bill en ik schrokken
ons te pletter. George was Vietnam veteraan. Vervolgens
werd op een krakerige transistor cassetterecorder het
volkslied ten gehore gebracht. Iedereen stond kaarsrecht
met de hand op zijn hart en zong uit volle borst mee.
Onder de tonen van de last post werd de inhoud van de
urn daarna in zee gestrooid, samen met wat zakjes
droogbloemen. Daarmee was de plechtigheid voorbij.
Nou moet ik zeggen, dat Bill en ik al onze bedenkingen
hadden over dit gezelschap. Ze woonden op een kamp,
buiten Marco Island. In Amerika noemen ze deze mensen
“trailer trash”. Bill was verstandig geweest en had voor
vertrek vast afgerekend. We waren nog geen 5 minuten
op de terugweg en de stemming werd al grimmiger. Er
waren nogal wat onderlinge irritaties bij de familieleden.
Uit dezelfde tas waar het geweer uit was gekomen,
kwamen nu de flessen sterke drank tevoorschijn. Wodka,
Whisky, Gin en noem maar op. Bill was hier niet blij mee,
maar gezien het gezelschap hield hij wijselijk zijn mond.
Bill, de priester en ik waren achterop bij het stuurhuis
gaan staan, vanwaar we de hele boot konden overzien.
Normaal gesproken wordt er op de rivier rustig gevaren
(no wake), doch deze keer besloot Bill er maar een turfje
bovenop te gooien, zodat we snel weer in de haven zou‐
den zijn. Daar aangekomen, heb ik iedereen snel van
145