Klik hier voor mijn boek in PDF

en bang dat hij inderdaad uiteindelijk in de kliko is ver‐
dwenen.
Een andere keer belde Bill mij met de mededeling: “Pee
Gee, we hebben morgen een shelling trip met 25 dames
van een plaatselijke vrouwenclub.” Dat leek me uiteraard
wel wat en ik zei hem, dat ik meeging. Netjes aangekleed
kwam ik aan boord, want ik wilde natuurlijk een goede
indruk maken op deze groep dames. Nadat ik alles in
orde had gemaakt op de boot, stopte er een bus waar
inderdaad 25 vrouwen uitstapten. De hele groep slofte
naar boord; ik denk dat de jongste 65 was en de oudste
zeker 100. Ik heb ze keurig aan boord geholpen, waarna
ik de diverse rollators netjes op de aanlegsteiger heb ge‐
parkeerd.
Ik vond het geweldig en vermaakte de dames tijdens de
trip naar de schelpenvindplaats met mijn gitaar en ging
rond met drankjes en koekjes. Ze vonden het prachtig,
een niet‐Amerikaan die hun taal sprak en ook nog eens
liedjes voor ze zong. Het bleek een groep dames te zijn
uit een verzorgingsresort in Napels en ze waren allemaal
weduwe. Ze vroegen honderd uit over Holland, de tul‐
pen, dat jongetje met zijn vinger in de dijk en over Anne
Frank. Een aantal van hen waren ooit in Nederland ge‐
weest. Het waren allemaal aardige en degelijke dames.
Met het liedje “Tulpen uit Amsterdam” scoorde ik hele‐
maal goed, ik wist zeker dat het met de fooi wel goed zat.
Eenmaal aangekomen op de zandbank waar de dames
schelpen gingen zoeken, hebben wij een trap buitenboord
gezet en hen geholpen van boord te gaan. Dat ging niet
zo soepeltjes, met al die ouwe stramme lichamen, maar
na een kwartiertje was de klus toch geklaard. Ik vertelde
hen dat ze na twee uur weer terug moesten zijn, daar dan
147