Klik hier voor mijn boek in PDF

De dag voordat het zover was werden we verplicht het
eiland te verlaten. We moesten evacueren naar het vaste‐
land. Politie reed rond met luidsprekers en we moesten
ons
melden op het politiebureau. Daar kregen we een
bewijs van ingezetenen, zodat we na de storm weer op
het eiland konden terugkeren.
Er arriveerden een paar honderd militairen, die op het
eiland moesten blijven tijdens en na de storm, om te hel‐
pen bij eventuele gewonden en om plundering te voor‐
komen.
Na familieberaad besloten wij naar Napels te gaan. We
waren met een behoorlijke ploeg. Gelukkig konden wij
twee extra auto’s lenen, zodat vervoer geen probleem
was. Zelf konden we niet veel maatregelen nemen, daar
wij in appartementen woonden en vrij hoog. Wel werd
ons geadviseerd de ramen te beplakken met tape om te
voorkomen dat er teveel schade aangericht zou worden
door de scherven, mochten ze er eventueel uitwaaien.
Verder hebben we snel een paar tassen met kleding inge‐
pakt en dat was het. ’s Middags zijn we vertrokken naar
Napels. We hadden een adres gekregen van een opvang‐
centrum. Daar aangekomen, bleek dat een school en
sporthal
te zijn, waar honderden
matrassen op de grond
lagen. Het krioelde er van de mensen en het rook er niet
al te fris. Adrie en ik besloten ons geluk te beproeven bij
een hotel in Napels. Uiteraard waren we niet de enigen
die er zo over dachten, dus bij de eerste tien hotels was
het vol. Na een uurtje zoeken, hadden we beet. We von‐
den een klein hotel dat nog een aantal kamers vrij had.
Eigenlijk niet genoeg, maar ach we waren familie, daar
pasten we wel een mouw aan. Snel de auto’s uitgeladen
en op een zo veilig mogelijke plek geparkeerd.
164