Klik hier voor mijn boek in PDF

naar huis laten gaan met de mededeling dat ik binnen
korte tijd de uitslag zou krijgen.
Zaterdag ’s middags rond vijf uur kwam ik thuis, waar
alleen Nel op me wachtte. Ik had geen ontvangstcomité
verwacht, maar toch minstens Marcel en de kinderen.
Uiteraard heb ik haar tekst en uitleg gegeven van wat ze
die week allemaal met me gedaan hadden.
Nog diezelfde avond ontaardde het weer in een grote
ruzie, uiteraard gepaard gaande met een hoop drank. Er
was niets veranderd.
De volgende morgen heb ik me voorgenomen
niet meer
te drinken, daar dat absoluut geen oplossing was. Helaas
kon Nel dat niet opbrengen, wat betekende dat er een
zeer gespannen sfeer in huis hing. Ik bleef me aan mijn
voornemen houden en dronk niet meer. Ik kon er ui‐
teraard niets van zeggen dat Nel dit wel deed, daar ik er
zelf voldoende van had genomen in mijn leven, wat me
dan ook keer op keer werd medegedeeld.
Marcel zag ik niet meer, de kinderen heel weinig en thuis
waren altijd spanningen. Deze ellende duurde nu al 3 à 4
jaar en verbetering
kwam er niet, het werd alleen maar
erger. Dus bracht ik veel van mijn tijd door in het winkel‐
tje van Carola, waar ik altijd terecht kon en een luisterend
oor kreeg of juist de nodige afleiding.
Vier weken na mijn verblijf in Hornerheide kreeg ik een
telefoontje en moest me vrijdags in het ziekenhuis mel‐
den voor de uitslagen.
Op de afgesproken tijd heb ik me gemeld en werd ont‐
vangen door het team van mijn behandelende specialis‐
ten. Ik ben bewust alleen gegaan. Ik wilde niet dat er an‐
deren bij waren, het was mijn probleem. In de afgelopen
jaren had ik 7 longontstekingen gehad, was ik twee keer
234