Klik hier voor mijn boek in PDF

zen wijn in onze auto te laden, mee naar Nederland te
nemen en ze later in te leveren op zijn kantoor. Dat ging
bij iedereen goed, behalve bij mij. Ik had voor mijn zoon
Marcel een fiets gekocht in Duitsland, die stond te blin‐
ken op de achterbank van mijn auto. Ik werd aangehou‐
den door de douane. Zij stopten mij vanwege de fiets,
doorzochten mijn auto en de wijn is duur betaald. Dhr.
Ravensberg nam het sportief op en zei me: “Volgend jaar
gaat je target 5% meer omhoog.”
Eén van mijn betere verkoopstunts bij Wella is de ver‐
koop van 25.000 bussen haarlak in één week geweest.
Tijdens de vergadering ergens in oktober zei de heer Ra‐
vensberg: “Ik heb 25.000 bussen haarlak en daar moet ik
vanaf.” Iedereen wist wel waarom. Ravensberg had deze
in eigen beheer laten maken, maar de fabriek in Duits‐
land kwam met een soortgelijke, iets andere bus, die ui‐
teraard de prioriteit moest gaan krijgen. Ravensberg
vroeg tijdens deze vergadering: “Wie ziet er kans om in
korte tijd een partijtje lak te verkopen?”
Ik zat op de eerste rij in de vergaderzaal en ijverig als ik
was, stak ik mijn hand omhoog. Achter me hoorde ik een
hoop gerommel, geroezemoes en gegniffel. Ik keek ach‐
terom en zag dat ik als enige mijn hand had opgestoken.
Ravensberg zei met zijn hoge stemmetje: “Mooi Groe‐
nendijk, die heb je aan je broek!” Met deze wetenschap
ging ik na de vergadering naar huis, nadat ik door al
mijn collega’s voor gek was verklaard. Iedereen zei: “Dat
lukt je nooit!”
Maar om met de woorden van Simon Stokvis uit “Toen
was geluk nog heel gewoon” te spreken, dacht ik: “De
raderen draaien!”
69