Verslag - Buitenlandse Zaken - Belgium

Aanbeveling 13 – Pro-actief beleid van DGOS
DGOS zou een proactief beleid kunnen uitbouwen om de NNGO’s te stimuleren hun CV
aanpak verder te professionaliseren (naar het voorbeeld van, bijvoorbeeld, de introductie
van de programma-aanpak). Wij denken daarbij aan volgende mogelijkheden:
d) DGOS kan een aantal minimumstandaarden zetten waaraan NNGO’s moeten voldoen
om medefinanciering te krijgen voor CV-programma’s, bijvoorbeeld (1) een duidelijke
visie op CV, (2) de capaciteit hebben om omgevingsanalyses te doen en relevante
partners te selecteren, (3) over een solide set van partnerschapsprincipes
beschikken, interventiestrategieën en CV tools, (4) aangeven hoe CV opgevolgd en
geëvalueerd zal worden; (5) duidelijke exit-strategieën. Deze elementen worden dan
ook opgenomen in de beoordelingscriteria en de beleidsdialoog;
e) er zouden ook afspraken gemaakt kunnen worden dat NNGO’s binnen hun
programma portefeuille een deel van het budget kunnen besteden voor het
uitproberen van experimenten, indien ze kunnen aantonen dat ze de nodige
leersystemen opzetten om te leren wat werkt en wat niet, en dat er strategieën zijn
voor een schaalvergroting van de pilootprojecten die werken;
f) DGOS kan een sensibiliseringsrol en voorbeeldrol opnemen door bijvoorbeeld het
belang van CV aan te kaarten in de beleidsdialoog, specifieke evaluaties op te zetten
over CV, zelf deel te nemen aan professionele netwerken over CV of dergelijke
netwerken te ondersteunen, een studiedag of conferentie ondersteunen m.b.t. CV.
Opvolging door DGOS
Dankzij deze evaluatie heeft ook DGOS een duidelijker zicht op de capaciteiten die een
Belgische NGO moet hebben om effectief aan capaciteitsversterking van haar partners te
kunnen doen, en wat een gebalanceerde CV aanpak inhoudt. In de beoordelingsfiche
voor de nieuwe NGO-programma’s gaat al meer aandacht naar CV, maar dit zal bij een
volgende herziening nog meer verfijnd worden, op basis van de aanbevelingen van deze
evaluatie.
DGOS staat ervoor open dat NGO’s binnen hun programma vernieuwende experimenten
opstarten, maar hanteert deze mogelijkheid met de nodige voorzichtigheid. Zo moet de
NGO aantonen dat hij de nodige bekwaamheid heeft om zulk pilootproject te beheren en
lijkt het aangewezen dat het pilootproject gelimiteerd is tot een deel van het programma.
Dit was ook het standpunt van DGOS bij de vergadering van april 2010 binnen
werkgroep 2 van het Paritair Overlegcomité over resultaatsgericht beheer.
Naast de suggesties die zijn weerhouden in de concluderende aanbeveling, onthoudt
DGOS dat het ook belangrijk is volgende elementen na te gaan bij de beoordeling van
programma’s:
- Keuze van partnerorganisatie: Een vaststelling van de evaluatie was dat een
aantal Belgische NGO’s zelf partnerorganisaties hadden mee opgericht in het
Zuiden, en dat dit vaak te weinig doordacht gebeurde. DGOS moet er daarom op
toezien dat Belgische NGO’s in de toekomst geen eigen organisaties in het Zuiden
opstarten, maar dat zij bestaande partnorganisaties zoeken die ingebed zitten in
de lokale civiele maatschappij.
- Analyse van de capaciteit van de partner bij het begin van het partnerschap: 2 op
3 van de NGO’s doet geen systematische analyse van de capaciteit van de partner
bij de start van het partnerschap, nochtans een belangrijk startpunt om aan
capaciteitsversterking te doen.
- Diversifiëring van capaciteiten die versterkt worden: NGO’s geven veel meer
aandacht aan de harde technische- of implementatiecapaciteit van de partner
(boekhouding, M&E, planningcapaciteit), en te weinig aan de upstream
capaciteiten (strategisch denken, visieontwikkeling, politiek werk,…) en softe
capaciteiten (leiderschap, teamwork,…)
116