Verslag - Buitenlandse Zaken - Belgium

1. Kwaliteit van het partnerschap als bepalende factor voor effectieve
steun aan capaciteitsversterking
A1. Partnerovereenkomsten
“Nngo’s zouden partnerovereenkomsten kunnen sluiten die verder gaan dan het contract m.b.t. een
specifiek programma/project. De nieuwe richtlijnen van de DGD m.b.t. de partnerovereenkomsten voor het
programma 2011-2013 geven hier een aanzet toe. Indien de ngo’s dit niet wensen op te nemen in de
overeenkomst, kan overwogen worden om het bijvoorbeeld via een Memorandum of Understanding te
regelen. In dergelijke overeenkomsten kunnen de gedeelde principes en waarden geëxpliciteerd en een
gedeeld begrip van ‘steun aan capaciteitsversterking’ opgenomen worden. Dergelijke overeenkomsten
kunnen een perspectief of een traject inbouwen m.b.t. de (maximale) duurtijd van de partnerrelatie.”
Zonder de partnerrelatie te willen herleiden tot enkel en alleen de contractuele dimensie, lijkt het ons interessant
dat alle partners de grote lijnen van hun partnerschap duidelijker uiteenzetten, waarbij het kader van een
specifieke interventie die door een bepaalde donor wordt gefinancierd, wordt overstegen.
De algemene invoering van partnerovereenkomsten, meer bepaald onder impuls van financieringen van de DGD,
liet toe de juridische aspecten van de relatie te verduidelijken in het kader van de uitvoering van een project of
programma. Vermits het gaat om complexe juridische documenten kunnen deze overeenkomsten al gauw de
vorm gaan aannemen van ‘algemene partnerschapsvoorwaarden’ waarover niet kan worden onderhandeld,
althans niet voor de partner uit het Zuiden.
Het opzetten van een gezamenlijk, doorzichtig ‘partnerschapskader’, dat ruimer is dan een partnerovereenkomst,
zou de kwaliteit van het partnerschap dus ten goede komen. Een dergelijk kader dient de volgende elementen
vast te leggen:
- De gemeenschappelijke waarden die aan de basis liggen van het partnerschap
- De gemeenschappelijke doelstellingen
- De rolverdeling onder de partners
- De voorwaarden en mechanismen voor wederzijdse verantwoording
- De evolutiestrategie van het partnerschap en uitstapstrategieën
De partnerovereenkomsten zoals die momenteel worden toegepast, zouden enkel nog de administratieve
bepalingen bevatten van toepassing op het medefinancieringsmechanisme waarop ze betrekking hebben.
Dit voorstel werd reeds opgenomen in het ontwerp van ACODEV voor een referentiekader inzake
kwaliteitszorg.
ACODEV zal het denkproces m.b.t. de opzet van partnerschapskaders en de inhoud van de
partnerovereenkomsten bij haar leden blijven stimuleren dankzij een doorgedreven uitwisseling van
praktische ervaringen tussen nngo’s.
Het is niettemin belangrijk te erkennen dat een partnerschap zich niet helemaal in regels laat vatten en
geleidelijk aan vorm krijgt. Het is dus niet de bedoeling één bepaald model op te leggen voor de formalisering
van het partnerschap en voor de volledige looptijd, vermits in dat geval het risico bestaat dat enkel nog een
partnerschap kan worden aangegaan met organisaties die hun sporen al hebben verdiend, of dat een overdreven
beregeling het partnerschap fnuikt. De partners dienen dus over een zekere speelruimte te beschikken om het
partnerschap te laten groeien opdat het inhoudelijk zou aansluiten bij de ambities en verwachtingen van beide
partijen. Deze ontwikkelruimte maakt al integraal deel uit van het partnerschap (zelfs indien dat nog niet
formeel werd vastgelegd) in die zin dat dit mogelijk een intense periode van organisatorische en strategische
versterking kan zijn voor de partnerorganisatie. Kortetermijnovereenkomsten kunnen dus zinvol zijn met het oog
op een soepele ontwikkeling van het partnerschap op lange termijn.
120