gen

cbg weet raad
Naamloos gestrand
bij Castricum
Nergens stond
vermeld hoe
de weduwe en
haar kinderen
heetten
Op 17 september 1860 strandde bij Castricum de bark Wilhelmina
Frederika uit Suriname. Er waren gelukkig geen doden te
betreuren, maar de gevolgen waren voor de opvarenden niettemin
enorm. Onder hen bevond zich een weduwe met haar drie
minderjarige kinderen. In een krantenadvertentie werd speciaal
aandacht gevraagd voor haar verlies: zij was ‘weduwe sedert
twee jaren van een verdienstelijk onder-officier van de koloniale
landmagt’, en had zich in leven gehouden door ‘eene kleine winkelnering
zooveel te besparen, dat zij (…) zich in staat meende
naar het vaderland terug te keeren, met het voornemen, daar
met hare bespaarde gelden een soortgelijk bedrijf voort te zetten’.
Maar bij de stranding moest zij haar gespaarde kapitaal van
zeshonderd gulden en haar sieraden van ongeveer driehonderd
gulden als verloren beschouwen. Door middel van de advertentie
werd op de lezers een dringend verzoek om hulp gedaan. En niet
zonder succes: binnen twee weken al was er fl. 981,45 binnengekomen.
Maar nergens stond vermeld hoe de weduwe en haar kinderen
heetten. Niek Kaan van de werkgroep Oud Castricum klopte (via de mail) bij ons aan met deze vraag.
In het jaarboek van de werkgroep was ruim tien jaar geleden uitgebreid geschreven over de stranding,
ook vanwege de rol die plaatselijke schelpenvissers hadden gespeeld bij de redding van de
opvarenden. Maar het verhaal was niet af, vond Kaan, zolang de weduwe en haar kinderen anoniem
bleven.
Onze zoektocht begon met de militaire stamboeken, maar zoeken zonder naam is eigenlijk
onbegonnen werk. Ook de overlijdensaktes van de burgerlijke stand van Suriname boden geen
soelaas, de microfiches die wij tot onze beschikking hebben zijn
nauwelijks te ontcijferen als je geen enkele hint van een naam
of datum hebt. We hadden de heer Kaan al bericht gestuurd
dat het ook ons helaas niet lukte om de namen te vinden, toen
ik me realiseerde dat na een hulpverzoek in de krant later vaak
een dankbetuiging volgde. En dat was ook hier het geval. In
de Opregte Haarlemsche Courant van 2 oktober 1860 kreeg
de weduwe eindelijk een naam: Cornelia van Aperen weduwe
Hendrik Veltman. Daarna was het alleen nog een kwestie van
de gegevens opzoeken in de gewone bronnen om ook haar drie
kinderen te benoemen (Carolina, Hendrik en Johanna).
De heer Kaan was zeer verheugd met onze aanvulling, waarmee
hij eindelijk het verhaal kon afmaken. Na afloop meldde
hij ons nog dat hij weliswaar geen portretten van de weduwe of
haar kinderen had gevonden, maar wel een foto van de schoenmakerij
in Breda die de weduwe met behulp van de geldcollecte
had opgezet. Als dat geen ‘af’ verhaal is!
Martin Spaans Azn
Medewerkers van de afdeling Onderzoek en Inlichtingen van
het CBG behandelen in deze rubriek telkens een interessante
genealogische vraag die zij kregen voorgelegd.
26 gen.