Download het pedagogisch dossier - LOGO Antwerpen

Ik hield de schijn op“In alle drukte leek mijn leven mij te ontglippen. Ik greep naar de weegschaal: mijn gewichtwas het enige dat ik nog kon controleren. … Omdat mijn agenda bomvol stond, koos ik vooreen wekelijks bezoek aan een psycholoog. Maar aan het eind van die maand zei depsycholoog dat het beter was dat ik mij liet opnemen, weg van alles en iedereen om eensgoed aan mijn probleem te werken, want alleen kwam ik er niet uit. … Ik, als bekendeVlaming? Naar de psychiatrie? Wat zouden 'de boekskes' dan niet schrijven? En zelfs mijnvader wist nog van niets. Mijn eerste gedachte was: dat moet ik mijn familie besparen. Toenmijn bomma het hoorde, belde ze me onmiddellijk op: maar kind toch, dat kun je toch zelfwel oplossen? Ook zij zat met een groot vooroordeel."-- Kate Ryan (bron: pedagogisch pakket ‘Te Gek!?’)“… Op mijn zeventiende moest ik naar een gesloten instelling. Het dieetprogramma was eenmarteling. Wie zijn streefgewicht niet haalde, moest binnen blijven in het weekend en mochtgeen bezoek ontvangen. Ik leerde van andere meisjes hoe ik best mijn vinger in mijn keel konsteken, en welke laxeermiddelen het efficiëntst waren. Na die behandeling kwam ik thuis enplunderde voor het eerst de keukenkast. Anorexia werd boulimie. Twee uur na de eerste hap,nog voor de vertering begon, moest alles eruit. Als ik geen gal braakte, raakte ik in paniek.Dat ritueel herhaalde zich zo'n vijf keer per dag, bijna zes jaar lang. In de spiegel keek iknooit. Anders dan bij anorexia, was schoonheid niet belangrijk.Toen mijn vriend me verliet, dacht ik: ofwel verhang ik mezelf, ofwel kies ik voor altijd voorhet leven. Ik nam me voor om één behandeling volledig uit te zitten: tien maandenpsychoanalyse. Beetje bij beetje leerde ik mooie schilderijen en beelden maken die perfectweerspiegelden wat ik voelde. De ergotherapeut gaf me complimentjes, ik voelde mebelangrijk. Geen straf als het minder ging, niemand die in mijn bord meekeek. Ik kreeg veelsteun van de leefgroep. We mochten tot elf uur 's avonds uitgaan. Therapie werkt wel als jezoekt wat je ligt en er bewust voor kiest om je probleem aan te pakken.De dag na mijn ontslag vond ik werk. Ik werd smoorverliefd en ging in Brussel wonen. Deverdraagzaamheid van de grootstad en de band met collega's maakten me sterker. Ik gingmarketing studeren en haalde met glans mijn diploma.Ik kan nooit volledig uitsluiten dat ik bij een erge tegenslag weer dwangmatig ga eten. Maarik beschouw mezelf als genezen. Ik heb langzaam een druk sociaal leven opgebouwd. Door tegetuigen in scholen en universiteiten, hoop ik anderen te helpen.”-- Sophie (bron: pedagogisch pakket ‘Te Gek!?’)Pedagogisch dossier “Fit in je hoofd, goed in je vel” (september 2009) 27