Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Ik weet het niet. Misschien is hij wel fout, wie weet. 'k Had het
nooit gedacht, ik dacht dat 'ie maar zo'n beetje deed alsóf 'ie fout
was, waarom weet ik niet. Maar ik kan het mis hebben.'
'Je hebt het mis,' zei Michiel. 'Ik heb de bewijzen.'
'Kom op ennee.'
"t Is een heel verhaal. Vertel eerst jouw verhaal maar, dan kan ik
daarop aansluiten.'
'Da's goed,' zei Dirk, 'daar gaat 'ie dan, ik zal bij het begin beginnen.'
Het verhaal van Dirk
'In het begin van de oorlog, zo in 1941, werkte ik in de bosbouw .
Ik kreeg de opdracht drie percelen sparren te planten, hier, in het
Dagdaler Bos. Ik was toen pas een jaar of achttien, en hoewel er van
de oorlog bij ons nog niet veel te merken was, besloot ik in een
romantische bui om een schuilplaats te graven. Je kon nooit weten
waar het goed voor was. Midden in zo'n perceel dicht opeengepakte
sparren, dat zou nooit iemand ontdekken. Ik vertelde er niemand
iets van. Ook later, toen ik lid werd van de ondergrondse, heb ik
het voor mezelf gehouden.
Die schuilplaats is me goed van pas gekomen toen ik Jack aantrof
met een gebroken been en een gat in zijn schouder. Ik heb hem
eerst in een koetsje naar een dokter gereden . Die dokter zat hier
ergens ondergedoken. Korte tijd later is hij opgepakt. Hoe hij aan
gips is gekomen, weet ik niet. Ik geloof dat hij zelf iets geprutst heeft
met beenderlijm en krijt of zo.'
'Erica vond het al zulk vreemd gips,' zei Michiel.
'Hoe dan ook, Jack werd verbonden en ik heb hem naar dit hol
gesleept.'
'Dat wisten we allemaal al,' zei MichieI.
'Ja, hoor eens, ik weet niet precies wat je allemaal weet. We zouden
even volledig zijn, nietwaar?'
'Waar,' zei Michiel.
'Ik heb in de ondergrondse niets van Jack verteld,' vervolgde Dirk.
'Ik was er niet helemaal zeker van dat iedereen daar goudeerlijk
108