Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

De onderofficier klapte zijn hakken tegen elkaar en zei strak:
"Oberfeldwebel Maier, 3e bataljon.'
'U hoort nog van mij, Herr Maier,' zei Jitzchak Kleerkoper dreigend.
'Voorlopig kunt u inrukken. Heil Hitler.'
Oberfeldwebel Maier klakte weer met zijn hakken:
'Jawohl, Herr Kolonel. Heil Hitler.'
Hij was vertrokken met zijn mannen. Jitzchak Kleerkoper en meneer
Voerman hadden elkaar een hand gegeven en een poos gezwegen.
Ze waren rakelings langs het concentratiekamp gegaan. Het gevaar
was even afgewend.
'Formidabel, ]itzchak.'
'Nu zullen jullie ook moeten onderduiken,' zei Jitzchak. 'Het spijt
me. Morgenochtend meteen moeten we hier weg, jij en je vrouw
en David en ik. Die Oberfeldwebel zal zeker eens voorzichtig informeren
wie die kwaaie kolonel Von Brandenburg eigenlijk is. Hoe
komen we aan nieuwe onderduikadressen?'
Meneer Voerman had relaties, die snel voor nieuwe adressen konden
zorgen. Zelf gingen hij en zijn vrouw naar Overijssel, naar een familie
De Groot. Dat was een te gevaarlijke reis voor vader en zoon
Kleerkoper. 'Maar mocht je toevallig in de buurt verzeild raken,
kom er dan gerust aan,' zei meneer Voennan. 'Het zijn boerenmensen
met een hart van goud, die zeker ook voor jullie een plaatsje
zullen hebben.'
Meneer Kleerkoper en David kregen een onderduikadres in Kralingen.
Nog gevaarlijk genoeg om naar toe te lopen, maar de kans
om op zo'n klein stukje aangehouden te worden was toch niet zo
groot. 'Nou, mensen, zorg dat je de oorJog overJeeft. Het spijt me
dat jullie alweer moet verhuizen. Tot weerziens.'
'Bedankt voor alles,' zei ]itzchak. 'En wat dat verhuizen betreft,
liever een wandelende jood dan een hakkenklappende Duitser.
MazzeltoU
Ze gingen uit elkaar. Jitzchak en zijn zoon liepen regelrecht in de
armen van de razzia. Gelukkig vroegen de soldaten niet onmiddellijk
naar papieren. Ze namen gewoon iedereen mee die ze zagen. De
mannen mochten even onder geleide naar huis om een koffertje
73