Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

ging, begreep hij dat de schouder deskundiger verzorgd moest worden.
Maar hoe? Van de huisartsen in de Vlank en de omtrek was er
niet één die hij blindelings vertrouwde. De wijkverpleegster? Hij
wist weinig van haar. Verpleegster ! Dat 'ie daar niet eerder aan
had gedacht. Zijn eigen lieve krengige zusje Erica was vorig jaar
leerling-verpleegster geweest in Zwolle. Dat was nu natuurlijk afgelopen,
maar ze had er in ieder geval meer verstand van dan hij.
Kon hij Erica vertrouwen?
Natuurlijk kon hij Erica vertrouwen, wat was dat nou. Hij was
bezig zo achterdochtig te worden, straks dacht hij nog dat zijn eigen
moeder een Duitse spionne was.
Zou Erica het willen?
Zou Jack het willen?
Was het verantwoord om Erica te verklappen, waar de schuilplaats
was?
Kon hij Jack tijdelijk buiten de schuilplaats brengen?
Hé, hoe was Jack met zijn gipsen been en kaduke arm eigenlijk in
de schuilplaats gekomen? Hij vroeg het de piloot.
'Vraag dat niet,' zei die en hij trok zijn gezicht in een pijnlijke plooi.
Hij vertelde hoe Dirk hem op zijn zij, trekkend aan z'n goeie been,
tussen de stammetjes door had gesleept. Hij ging nog liever bij de
Gestapo op de pijnbank dan dat hem dat nog eens overkwam.
Dat laatste was een wrang grapje, maar aangenaam was het tochtje
kennelijk niet geweest.
'De oorlog zal nu wel gauw afgelopen zijn,' zei Michiel. 'In Nederland
·heeft hij vandaag precies vier en een half jaar en één dag
geduurd.'
'0,' zei Jack. 'Hoeveel minuuts?'
Hij begon al een aardig mondje Nederlands te spreken. Michiel
had, behalve het studiemateriaal over explosiemotoren en dergelijke,
een boekje gevonden, geschreven door Philip Oppenheimer.
Ze hadden daarvan thuis zowel een Engels als een in het Nederlands
vertaald exemplaar, en hij had beide meegebracht. In zijn
strijd tegen de verveling zat Jack daarin ijverig te studeren. Hij had
het opgegeven een bruikbare natuurgeneeswijze uit het boek met
40