Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

een beetje jaloers. Hij was behoorlijk aangesterkt en zou ook graag
weer tot actie komen. Helaas, hij liep erg slecht. Als hij zich bij de
ondergrondse meldde, zou hij eerder een last dan een gemak voor
hen zijn.
'Die oom van jou,' vroeg hij aan Michiel, 'verstaat die zijn werk ?
Heeft hij het vaker bij de hand gehad?'
'Hij doet al jaren niet anders,' zei Michiel. 'Als iemand het er veilig
af kan brengen, is hij het.'
Die maandag. Michiel had besloten dat Erica hun oom naar de
schuilplaats zou brengen. De banden van zijn zusje met Jack waren
van een andere aard dan de zijne. Het had hem wel moeite gekost
het zo te regelen, maar het bedroefde gezicht van Erica toen ze
hoorde van Jacks vertrek, had de doorslag gegeven.
's Zondags was hij zelf afscheid gaan nemen.
'Direct na de bevrijding ik kom bij jullie,' had Jack gezegd. 'En,
Michiel, bedankt voor het redden van mijn leven.'
'Kom, kom.'
'Jazeker. Zonder Dirk en jij en Erica had ik nooit overleefd deze
oorlog. Da's een aardige gedachte voor jullie. Later, als ik eerste
minister van Engeland ben, jullie kunnen zeggen : zonder ons werd
Engeland nu niet zo goed geregeerd.'
'Tabé, Jack. Doe precies wat mijn oom zegt.'
Hun handen even in elkaar. De blauwe blik van Michiel, de grijze
van Jack. Vaarwel.
Nu was het maandag. Zoëven waren oom Ben en Erica vertrokken.
Lopend. Ze zouden naar het sparrenbosje wandelen en daar Jack
oppikken. Erica hoefde alleen de weg te wijzen. Daarna zou ze afscheid
nemen en een andere kant opgaan. Oom Ben en Jack zouden
lopend door het dorp gaan, te midden van de trekkers, expres
midden op de dag, om niet op te vallen. Als ze werden aangehouden,
zou Jack z'n valse persoonsbewijs laten zien en verder vreselijk stotteren.
Oom Ben zou uitleggen dat hij een spraakgebrek had. Het
moest goed gaan.
Michiel ging houtjes hakken, achter de schuur. Van tijd tot tijd
140