Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

8
Vlak bij het Koppelse Veer stond een groot, wit huis. Het was het
eigendom van de barones Weddik Wansfeld, een magere, statige
dame van drieënzestig jaar. Zij bewoonde dit huis met haar dochter
en haar schoonzoon, een broer van haar overleden man, een tweetal
ongetrouwde nichten, een huisknecht en twee dienstbodes. Ondanks
de aanwezigheid van enkele mannen kon er geen twijfel over
bestaan wie de baas was in huis: de douairière Louise Adelheid
Mathilde, barones Weddik Wansfeld. Vanwege haar voorletters
werd zij soms het Lam genoemd, overigens uitsluitend als zij ver
uit de buurt was. Geen bijnaam kon ontoepasselijker zijn, want van
een zacht en ontwapenend lam had de barones niets.
Met zeer grote tegenzin moest zij zich inkwartiering laten welgevallen.
Het veer werd dag en nacht bewaakt door een vijftal Duitse
soldaten, die iedere week werden afgelost. De garnizoenscommandant
had bevolen dat deze vijf mannen moesten worden ondergebracht
in het witte huis. De barones had zich heftig verzet, had alle
overwicht van haar grijze, magere één meter tachtig in de strijd
geworpen, had het zelfs voor elkaar gekregen dat de garnizoens
commandant haar persoonlijk kwam bezoeken, m!iar ten slotte had
zij moeten toegeven.
'Goed,' had ze in onberispelijk Duits tegen de commandant gezegd.
'Ze kunnen komen, maar ze houden zich strikt aan de regels van
het huis.'
'Zonder meer, Hooggeboren Vrouwe,' had de commandant, met
alle respect die Duitse militairen voor de adel hebben, gezegd,
'zonder meer. Onze soldaten zijn zeer gedisciplineerd en zullen zich
uiterst correct gedragen. Daar sta ik voor in.'
Zo had de douairière haar regels uitgevaardigd. Voor de huisgenoten,
met inbegrip van het personeel, gold de regel : niemand
spreekt met de soldaten behalve ik. Al gaat het over een gebroken
kopje, ik behandel het zelf.
76