Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Om half zeven was Michiel op. Hij deed de verduisteringsgordijnen
omhoog. Het was nog donker, maar toch kon hij de straat zien.
Terwijl hij de kachel aanmaakte, keek hij af en toe naar buiten.
Wat was dat? Er liep een groepje mannen, donkere silhouetten in
het vage licht. Die voorste, die zo gebogen liep, was dat niet de rijke
Schiltman, één van de tien gijzelaars?
Michiel stormde naar buiten, naar de mannen toe. Het wás Schiltman
en de notaris en de belastinginspecteur en, en ... , waar was zijn
vader?
'Waar is mijn vader,' schreeuwde hij, terwijl hij Schiltman bij een
arm greep.
'Jongen, je laat me schrikken. Wie ben jij ook weer?'
'Dat is Michiel van de burgemeester,' zei notaris Van de Hoeven
aarzelend.
'Van de burgemeester?'
Waarom zei Schiltman dat nou ineens zo zachtjes?
'Waarom is mijn vader niet bij jullie?'
Michiels stem sloeg over van drift.
'Ze hebben hem doodgeschoten, nog geen uur geleden. Wij mochten
met z'n vijven naar huis, maar hem schoten ze dood, de moordenaars.'
Michiel liet de arm van Schiltman los. Zwijgend draaide hij zich
om en liep naar huis. Daar waren zijn moeder en Erica. Ze hadden
zijn geschreeuw gehoord en kwamen hem met bange ogen tegemoet.
Kijk eens, zullen de Duitsers gedacht hebben, als we ze alle zes
doodschieten, komt het dorp misschien in opstand. Ze hadden de
woede op de gezichten de vorige dag wel gezien. Laten we er daarom
vijf naar huis sturen om de mensen kalm te houden. Om onze
eer te redden schieten we de burgemeester, die we toch al niet vertrouwen,
neer. Dan kunnen we een andere burgemeester aanstellen
die meer naar onze smaak is. Dat die burgemeester toevallig een
gezin had, dat hij nog een zoontje van zes jaar had, die het verder
zonder vader zou moeten doen, wat deed het er toe? Het was immers
oorlog.
62