Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

4
De volgende dag werd het nog erger.
Zo vroeg hij kon zat Michiel op de fiets. Nu bereikte hij het boerderijtje
van Bertus Hardhorend zonder moeilijkheden. Op het erf was
niemand te zien, behalve de kettinghond, die te keer ging alsof zijn
staart in brand stond. Michiel ging naar binnen. Niemand op de deel.
Niemand in de heerd. Waar zaten Bertus en zijn vrouw Jannechien?
Alles was open - er moest iemand thuis zijn.
'Volk,' schreeuwde hij uit alle macht. Bertus zou het wel niet horen,
maar Jannechien misschien?
Hij liep weer naar buiten. Wacht eens, rinkelden daar emmers in de
schuur? Warempel, in de bouwvallige schuur torste Jannechien een
paar emmers, die kennelijk te zwaar voor haar waren. Ze was de
varkens aan het voeren.
'Hei, Jannechien.'
'Michiel van de burgemeester? Heb je nieuws van Bertus?'
'Nieuws van Bertus?'
Neerslachtig zette het vrouwtje de emmers op de grond.
'Ik dacht, misschien weet de burgemeester wat ze met Bertus gedaan
hebben.'
'Met Bertus gedaan hebben?'
'Weet je dan geeneens dat ze Bertus gisteren weggehaald hebben?'
'Wie, de moffen?'
'Vanzelf de moffen. Wie anders?'
'Wat had 'ie dan gedaan?'
De kleine J annechien stampte driftig met haar voet op de grond.
'Niks het tie gedaan. Hij was de varkens aan het voeren, net as ik
nou. Ze hebben alles overhoop gehaald. Zelfs van z'n kleren konden
ze niet afblijven. Maar ze hebben niks gevonden. Helemaal niks.'
'En ze hebben 'm toch meegenomen?'
'Ja. De rotzakken. Ik heb Kees nog losgemaakt. Die is één van die
kerels naar z ' n strot gevlogen. Toen hebben de anderen dat stomme
28