Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

eigen deur heeft, weet je wel. Wij zaten met z'n negenen in zo'n
coupé, met een gewapende SS-er. Ik. was vastbesloten om als er zich
maar even een gelegenheid voordeed, te proberen te ontsnappen.
De meesten van die andere acht jongens zagen er naar uit of ze
ook wel eens verhoord waren. Als dat zo was, zoudep ze zeker ook
risico's durven nemen voor een ontvluchtingspoging.
Toen de trein zich in beweging had gezet, merkte ik al guw dat
we richting Apeldoorn gingen. Ik wist dat de trein Amersfoort­
Apeldoorn een eindje langzaam rijdt in een bocht bij Stroe. Fluis
terend - want we mochten niet praten - stelde ik voor op dat punt
uit de trein te springen. Ik. rekende er maar op, dat de SS-er geen
Nederlands zou kennen. Dat kende hij inderdaad niet, maar hij had
wel oren ; ik kreeg direct een douw met de kolf van zijn geweer in
m'n ribben. Maar de anderen hadden het al begrepen.
Toen we dicht bij Stroe waren, merkten we tot onze schrik, dat de
deur op slot zat.'
'Kon je aan die deur morrelen, waar die soldaat bij zat?' vroeg
Michiel.
'Die soldaat was toen al . . . Dat moet je nou maar niet vragen. Daar
hadden twee jongens uit Rotterdam, die naast hem zaten, zich mee
belast.
Goed, de deur zat op slot en dat was een hele schrik. Je hoeft niet
te vragen wat ons te wachten had gaan als ze ons in Apeldoorn
met een dooie mof hadden gevonden. Maar ja, als je in nood zit,
kun je veel en één van de jongens heeft kans gezien om nog vóór
de bocht, met de bajonet van de soldaat, de deur open te krijgen.
Toen de trein vaart minderde zijn we er achter elkaar uitgesprongen,
alle negen. Eén heeft het niet overleefd. Hij kwam met zijn hoofd
tegen een paaltje.'
'Zagen de Duitsers het niet?'
'Jawel. Ze schoten op ons door de raampjes. Maar het was vrij
donker en de trein stopte gelukkig niet. Ze hebben niemand ge
raakt.
Verder hadden we overigens niet veel geluk. We zaten met z'n
achten bij elkaar om te overleggen wat we zouden doen, samen op-
113