Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

9
De volgende morgen besloot Michiel om maar eens onopvallend
langs het huis van Schaf ter te wandelen. Misschieri kwam hij hem
tegen. Op weg er naar toe ontmoette hij meneer Postma. Zijn
eerste impuls was om zich af te wenden. Hij was ervan overtuigd,
dat meester Postma bij de verzetsgroep in de Vlank hoorde, en was
die verzetsgroep er niet de schuld van dat er vijf mannen waren
doodgeschoten ?
Meneer Postma zag zijn onwillekeurig gebaar en kwam direct op
hem af. Hij greep hem bij een knoop van zijn jekker en zei :
'Ik weet dat ik mijn boekje te buiten ga, Michiel, maar ik wil je
dit zeggen : De ondergrondse van de Vlank weet niets af van de
dode soldaat in het bos. Dat weet ik zeker.'
Michiel schaamde zich al.
'Dank u, mester,' zei hij.
'Zul je vergeten dat ik je dit heb gezegd?'
'Ik ben het al vergeten.'
'Goed zo.'
Beiden vervolgden hun weg. Michiel liep langs het huis van Schaf ter.
Hij zag niets. Maar toen hij een eindje verder was omgekeerd en
terugliep langs het huis, stond Schaf ter iets te doen in de voortuin.
'Moge, Schaf ter.'
'Ah, dag Michiei. Wou je me niet zien, gisteren?'
'Ik u niet zien ? Waar dan ?'
'Op de Veldweg. Je kwam me voorbijstuiven met de tilbury van
de barones Weddik Wansfeld. Dat wás toch de tilbury van de
barones?'
'Dat was 'ie, ja.'
'Ik had graag een eindje mee willen rijden, maar je zag me niet.'
'Neem me niet kwalijk, hoor.'
"t Geeft niet. Ik moest bij Verheul wezen. Dat is niet zo ver. Zeg,
die twee boerinnen ... '
87