Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Jack, die nu bijna foutloos Nederlands sprak, al had hij nog een
zwaar accent.
'Temperatuur: koud en vochtig. Revalidatiecentrum: ... '
'Wat zei je?'
'Revalidatiecentrum. Ruimte om te oefenen met je manke pootje.
Twee bij twee meter, verminderd met de plaats in beslag genomen
door genoemde hoop dorre blaren, een wrakke stoel en een tafeltje.
Dokter: afwezig.'
'Overige medische begeleiding,' zei Jack, 'van het allerbeste.'
'Hoe moet ik je onder deze omstandigheden ooit gezond krijgen?"
'Och,' zei Jack, "je moet maar denken : als ik gezond ben, ik moet
proberen terug naar Engeland te komen uit alle macht. Dat staat
in onze luchtmachtregels. Vind jij dat zo leuk? Ik weet natuurlijk
dat ik ben een hele last voor je, maar . .. '
'Nee, lieveling,' zei Erica en ze was al weer wat verzoend met Jacks
trage genezing .
Michiel maakte een moeilijke tijd door. De gebeurtenissen met het
Koppelse Veer en de barones Weddik Wansfeld hadden hem diep
geschokt. Hij was naar de begrafenis gegaan. Tenminste duizend
mensen hadden hetzelfde idee gehad. Het was een demonstratie van
bewondering voor de barones geworden, een demonstratie tégen de
Duitsers ook. De garnizoenscommandant had een krans gestuurd,
omdat ook hij wilde tonen respect voor deze vrouw te hebben. Dat
had men wel sportief van hem gevonden .
Niemand van al deze mensen weet dat het mijn schuld is, had
Michiel gedacht, toen hij op het kerkhof stond. Ook niet de domiminee,
die moedig genoeg was om in zijn grafrede de Duitsers er
flink van langs te geven. Ook niet de freule Wed dik Wansfeld, die
bloemen strooide op de kist van haar moeder. Ook niet de onbekende,
die een boeket had gestuurd met een oranje lint erom, waar
'Leve de Koningin' op stond.
Het ergste was dat hij niet wist wat hij fout had gedaan. Hij wist
het niet, toen met Bertus Hardhorend, en nu wist hij het weer niet.
Hoe had hij anders moeten handelen? Als hij nu wéér twee joden
96