Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Dikwijls ging Michiel iets vroeger om naar de dominee te luisteren.
Naar de kerk ging hij bijna nooit, maar in het lokaaltje, dat was
anders. Daar sprak de dominee niet over de mensen heen, maar
tégen ze. Gek, het was net alsof de mensen iets terugzeiden met hun
geadem en geritsel.
Iedere keer weer was Michiel er verwonderd over ·dat er niemand
vanuit de duisternis riep: 'Man, hoepel toch op met je vrome
praatjes.' Niemand zei ook : 'Ik ben katholiek of gereformeerd en ik
wil geen hervormde dominee horen.' Integendeel. Ze pakten zijn
hand of een slip van zijn jas en ze zeiden: 'Dank je, dominee, wat
fijn dat je gekomen bent.' Eens was er een man die vroeg om een
bladzijde uit de bijbel, één bladzijde maar. 'Ik ben altij d ongelovig
geweest,' zei hij , 'maar nu moet ik iets van God bij me
hebben.'
Michiel kon het niet begrijpen, maar hij had altijd het gevo el dat
de mensen in het Verenigingslokaaltje tevreden waren. Waar zat 'm
dat toch in ? Was het omdat ze doodmoe waren van het trekken en
nu hun uitgeputte leden konden strekken op het stro ? Was het omdat
ze het Ollemaal moeilijk hadden ? Ze hadden toch honger. Ze
waren ver van huis. De volgende dag zouden ze weer moeten sjouwen,
moeten wegduiken voor vliegtuigen, zich opnieuw moeten
afvragen hoe ze 's nachts aan onderdak moesten komen. Wonderlijk .
Zijn vader had gelijk gehad,
honger, tranen, ontberingen, angst, pijn en toch . ..
toen hij zei, dat oorlog betekende
In het Verenigingslokaaltje
voelde Michie1 dat je ook iets kon leren van de
oorlog, dat er iets was aan die oorlog, waar hij zijn hele leven wat
aan zou hebben.
De avond van de dag dat het gebouwtje van het Groene Kruis was
doorzocht, stond Michiel op het punt Erica te gaan afhalen, toen
er werd gebeld. Hij deed open. Hij verwachtte een trekker, maar
voor zijn neus stond Schaf ter.
'Dag . .. dag Schaf ter, kom binnen,' stamelde hij .
'Nee,' zei Schaf ter.
'Wat kan ik dan voor u doen?'
133