Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

schoonzoon en ten slotte de dochter.
'Moeder, ga mee,' smeekte de dochter.
'Om me te laten doodschieten door die onverlaten, morgenochtend
om zes uur op een binnenplaats? Nee, dank je. Ik ben te oud om
gevangene te zijn. En te trots.'
De dochter snikte en volgde de anderen. De barones äeed het deurtje
zorgvuldig op de grendel. Ze ging naar het balkon, een geweer
in de hand.
'Commandant !'
'Mevrouw, ik lûister.'
'Neemt u er nota van dat mij n huisgenoten niets te maken hebben
met deze zaak? Geen van hen heeft ooit een woord met een van
uw mannen gesproken. Ik ben veralltwoordelijk en ik alleen.'
'Ik neem er nota van,' zei de commandant. 'Mevrouw, geef u over.'
De barones richtte het geweer en schoot een kogel rakelings langs zijn
hoofd. Haastig dook de .commandant weg en sloot de geschutskoepel.
Bedaard schreed de barones naar binnen en begaf zich naar
het grote vert:rek waar de schilderijen van haar voorouders hingen.
'Vuur,' zei de commandant.
De tank begon te schieten. Twintig granaten belandden in het witte
huis. Spoedig brandde het als een fakkel en begonnen de muren in
te storten. Pas toen het ondenkbaar was dat-zich in de ruïne nog een
levend wezen zou kunnen bevinden, gaf de commandant het teken
van vertrek. Zo gauw de tank was verdwenen, snelden de huisgenoten
van de barones en alle mensen uit de buurt, die het gebeuren hadden
gadegeslagen, erop af en begonnen verwoed te blussen. Na een
uur was het zo ver dat ze zich voorzichtig durfden wagen tussen de
geblakerde muren, die vol gaten zaten door de granaten. Ze zochten
en ze vonden. De douairière Louise Adelheid Mathilde, barones
Weddik W nsfeld lag, maar nauwelijks door het vuur aangetast,
onder een stapel neergestorte stenen. Ze had een oranje sjerp om.
Als de commandant de moeite had genomen te komen kijken., dan
zou hij aan de onverzettelijke trek op haar gezicht hebben kunnen
zien, dat Duitsland de oorlog op den duur zou verliezen.
93