Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Maar ze kon het toch niet laten hem in het voorbijgaan even een
kus op zijn achterhoofd te geven.
Nog net voor achten kwam oom Ben aanzetten. Hij was wekenlang
niet geweest en wist nog niets van de dood van Michiels vader. Hij
had de burgemeester altijd graag gemogen en was diep onder de
indruk.
'Was ik er maar geweest' steunde hij. 'Misschien had ik iets kunnen
doen.'
'Wat dan?' vroeg Michiel.
'Een overval op de kazerne of . .. ach nee, 't had toch niet gekund.
Ik had waarschijnlijk niets kunnen uitrichten. Weten jullie nu al
wie die Duitser in het bos heeft gedood?'
'Nee, natuurlijk niet. Die vent komt heus niet voor de dag. Die laat
liever vijf onschuldige burgers neerknallen.'
"t Is vreselijk,' zuchtte oom Ben.
Om zijn oom weer wat op te vrolijken vertelde Michiel het verhaal
van de geslaagde ontsnapping van meneer Kleerkoper en zijn
zoon, de tocht over de IJssel en de achtervolging door de paardenvorderaars.
Oom Ben ramde Michiel op zijn schouder, iets harder dan lekker
was voor die schouder.
'Goed werk, broer,' zei hij. 'Als de oorlog nog een jaartje duurt, kun
je ook bij de ondergrondse komen.'
Het kostte Michiel moeite om niet te vertellen dat hij al tot over
zijn oren in de geheimzinnigheden verwikkeld was.
Midden in de nacht werd hij wakker gemaakt door Rinus de Raat.
De jager raasde laag over het huis, een keer of twee, drie. Dat was
zo'n geluid' waar je hart even van stil stond en al je spieren zich van
spanden çm direct hard weg te kunnen hollen. Rinus de Raat was
de· zoon van de schoenmaker. Al in het begin van de oorlog was hij
'm gesmeerd naar Engeland. Volgens zijn vader was hij piloot geworden
op een Spitfire. Daarom zei iedereen altijd gnuivend als
er zo'n vliegtuig boven het dorp verscheen: 'Daar hê je Rinus
de Raat.'
85