Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

sufferd die hij was. Meneer Post ma was natuurlijk op school . Wachten
dan maar tot twaalf uur. Het wèrd twaalf uur en Michiel trof
de onderwijzer bij het hek van diens voortuin.
'Dag meester,' zei Michiel bedrukt.
'Dag Michiel.'
Veel vrolijker klonk ook die groet niet. Ze wisten van elkaar dat ze
dachten aan de burgemeester en de hoofdonderwijzer en de andere
acht mannen.
'V weet bij geval niet wie die Duitser om zeep heeft geholpen?' vroeg
Michiel.
Meneer Postma schudde het hoofd .
'En u weet bij geval ook niet wie het hoofd van de ondergrondse in
de Vlank is?'
Weer schudde meneer Postma het hoofd, iets langzamer nu dan
eerst. Michiel keek hem strak aan.
'Mocht u hem per ongeluk tegenkomen, wilt u hem dan een boodschap
van me overbrengen?'
Meneer Postma zei niets.
'Wilt u hem zeggen dat de dader van die aanslag zich vandaag bij
de Duitsers moet, beslist móét melden?'
Haast onmerkbaar knikte meneer Postma.
'Ik wens jou en je moeder allemaal stel kte,' zei hij. 'En nu moet ik
er snel vandoor,' vervolgde hij met een heel klein lachje, dat je met
een boel fantasie voor een lachje van verstandhouding zou kunnen
houden. 'Dag Michiel.'
'Dag meester.'
Met een vlammetje hoop ter grootte van een glimworm liep Michiel
naar huis. Daar zat zijn moeder op een keukenstoel niks te doen.
De commandant had haar niet te woord willen staan.
Het weer bleef miezerig. De stroom
Traag kroop de dag voorbij .
trekkers was minder groot dan anders. Hadden de mensen gehoord
wat er gaande was en meden ze het dorp? Of zat het 'm in de
motregen ? Al met al passeerden er toch nog honderden de Zuiderzee
straatweg, die dag. Er was een oude man die een wagentje voort-
54