Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

eens hoe ze de boterhaInlllt:n weggrissen . Zien jullie die man, daar
rechts, achter die lange, met die groene sjaal. Hij raapte net een
boterham op uit de modder en zette zo zijn tanden erin.'
'Waarom hebben die mensen zo'n honger, mama?' vroeg Jochem.
'Ik weet het niet. Kom, jongens, laten we alles halen wat we aan
eetbaars in huis hebben. Dan eten wij vandaag maar eens niet.'
Ze gingen naar binnen, sneden het brood dat in de broodtrommel
voorradig was, haalden appels van zolder, melk uit de kelder, ver·
deelden twee worsten in partjes, alles met een reuze vaart, en
gingen met die voorraad weer naar buiten. De stoet was hun huis
intussen al aan het voorbijtrekken. Toen ze het voedsel zagen zwermden
de mannen onmiddellijk naar hen uit. In een oogwenk was
alles verdwenen.
'Waar komen jullie vandaan?' vroeg Michiel aan een jongen die
hoogstens twee jaar ouder was dan hij zelf.
'Uit Rotterdam . Razzia. Ze hebben gewoon alle mannen opgepikt
die ze konden vinden. Hupsakee, mee, naar Duitsland om te werken,
zeggen ze. '
'Doorlopen,' schreeuwde een Duitser, en de jongen werd opgenomen
in de massa.
'Hoe ver is het nog van hier naar de kazerne?' vroeg een oudere
man.
'Een kilometer of twee.'
'Zóver nog .'
'Dat is toch vlakbij ?'
'We komen uit Rotterdam. Vier dagen lopen, zonder eren. Ik kan
niet meer. Ik haal het niet. Ik heb een maagzweer, ik kan geen
stap meer zetten.'
Maar hij kon nog. Daar ging hij al weer, rieten koffertje in de hand.
Tientallen Rotterdammers ontsnapten tijdens die tocht door het
dorp. Ze sprongen weg achter bomen, verscholen zich achter de
haag van toeschouwers, doken in éénmansgaten. Meneer Koster,
een gepensioneerde houtvester, die al lang in de Vlank woonde,
maakte er een sport van. M en toe rukte hij een van de Rotterdammers
de koffer uit de hand en snauwde : 'Kom naast me staan met
66