Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Oom Ben haalde het toestel en legde Michiel zorgvuldig uit hoe
hij de foto moest maken. Hij liet het een keer of twee, drie, nazeggen,
tot hij ervan overtuigd was, dat zijn pseudo-neef geen fouten
zou maken.
'Kun je ervoor zorgen dat ik het toestel uiterlijk morgenmiddag
.
terug
heb?'
'Dat denk ik wel.'
'Mooi. Ik hoef zeker niet te zeggen, dat je piloot burgerkleren aan
moet hebben als je de foto maakt?'
'H'm,' zei Michiel. 'Misschien toch goed dat u het even hebt genoemd.'
'Woensdag foto,' mompelde oom Ben, 'donderdag ontwikkeld, valse
persoonsbewijs kan dan in het weekend, vluchtroute organiseren,
's kijken, dan kan ik hem waarschijnlijk maandag meenemen naar
een contactadres, van waaruit hij verder zal worden gebracht.'
'Maandag al,' zei Michiel met een kleine pijnscheut in zijn hart.
'Ik denk het.'
Michiel ging direct aan het werk. De kleren van zijn vader waren
veel te groot voor J ac.k, die tenger was. Maar goed, met een sportjasje
dat wat smaller leek dan de andere jasjes en een broek die met
een riem samengesnoerd kon worden, moest het kunnen lukken.
Ten slotte waren er zoveel mensen magerder geworden in de oorlog,
dat het doodgewoon was, wanneer je kleren om je lijf slobberden.
Terwijl hij de spullen uit de kast haalde, werd hij betrapt door zijn
moeder. Ze bleef staan in de deuropening. Ze zag de kleren uitgespreid
op het bed. Ze begon een zin:
'Wat ben jij ... ,'
bedacht zich dan, draaide zich om en ging de kamer uit. Zachtjes
sloot ze dé deur. Ineens begreep Michiel dat hij op zijn moeder
leek. Ook zij kon zwijgen. Maar het zwijgen van zijn moeder was
een niet-vragen en dat was moeilijker dan niet vertellen.
Het maken van de foto verliep zonder problemen. Jack was opgewonden
door het nieuws dat hij maandag het hol zou verlaten.
Ook het komende gevaar deed zijn bloed sneller stromen. Dirk was
139