Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

elangrijks te doen - een vaasje verplaatsen of zo. Om kwart over
negen waren de gasten naar bed. Erica, die zich tot die tijd had
goed gehouden, begon zachtjes te huilen, haar hoofd tegen moeders
schouder. Moeder streek met haar hand over Erica's haar; ze wist
niets te zeggen. Michiel brak wanhoopshoutjes in stukken, kleiner
en kleiner, en hij wist het zelf niet.
'Hoe laat is het?'
'Kwart voor tien.'
Ze zwegen.
Erica stond op en ging naar de keuken om opnieuw voor ieder een
kop surrogaatkoffie te maken.
'Ik wou dat ik Jochem was,' zei Michiel.
Jochem lag al uren vredig te slapen.
'Wat moet vader nu doormaken,' fluisterde mevrouw Van Beusekom.
'Vader en de ' negen anderen .'
'Denk je dat hij zal bidden?' vroeg Erica.
Moeder knikte langzaam.
'Ik denk dat de meest verstokte ongelovige onder deze omstandigheden
wel zal bidden. Ik doe tenminste bijna niets anders.'
'Ik ook,' zei Erica.
Michiel zweeg. Eerlijk gezegd had hij aan bidden nog niet gedacht.
Door zijn hoofd schoten allerlei wilde mogelijkheden, of liever onmogelijkheden,
om zijn vader te bevrijden. Hij stelde zich voor dat
hij zich zou verkleden in een Duits uniform om zo de kazerne binnen
te dringen. Hij zou rechtstreeks naar de commandant gaan en hem,
met de loop van een revolver tegen de slaap, dwingen om telefonisch
opdracht te geven de gevangenen los te laten. Ja ja, hocus
pocus pilatus pas, ik wou dat ik een Duits uniform en een re,­
volver had. En al hàd 'ie die ... Ach wat, nonsens. Hij kón immers
niets doen . Was oom Ben er maar. Misschien zou die een oplossing
weten. Zou hij oom Ben op kunnen sporen? Nog voor morgenochtend
zeker. Terwijl het verboden as na acht uur 's avonds op
straat te zijn en er al lang geen telefonische verbindingen meer
waren, behalve voor de moffen natuurlijk, en terwijl bovendien
58