Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

echts. Zou hij zijn achtervolgers kwijt kunnen raken? Ah, hij zag
waarom er zoveel wagens hadden gereden. De boeren waren hakhout
aan het kappen en gebruikten de wagens natuurlijk om het naar huis
te rijden. Nog steeds hoorde hij achter zich het woedende geschreeuw
van de soldaten, maar hij zag ze niet meer. Nu hier naar links, weer
links ... tot zijn schrik merkte hij dat hij op een doodlopend weggetje
was, onmogelijk om te keren.
'Ho, Caesar.'
Michiel sprong van de bok. Hij bond het paard aan een boom en
vluchtte het lage hout in. Als ze hem nu te pakken kregen, zag het
er niet best voor hem uit. Hij volgde een klein paadje. Hoorde hij
daar stemmen? Inderdaad, daar moest volk zijn . 's Kijken of die
mensen er betrouwbaar uitzagen, misschien kon hij hun vragen
hem een schuilplaats te wijzen. Toch maar voorzichtig zijn, je kon
nooit weten wie het waren. Hij liet zich op zijn knieën zakken en
kroop dichterbij. Die voorzichtigheid was niet overbodig. Het
bleken de stemmen van zijn achtervolgers te zijn, die in gesprek
waren met twee boeren die hout aan het kappen waren. Typisch
Saksische boeren, een blauwe pet vast op het hoofd, een pruim
tabak achter de kiezen. Ze kauwden bedachtzaam op die pruim,
namen de tijd om, voor ze antwoord gaven op een vraag, een brede
straal tabakssap de ruimte te geven, ze krabden eens op hun achterhoofd
, ze keken eens naar de lucht, ze trokken hun gezicht in een
zo onnozel mogelijke plooi, kortom, ze gaven de driftige Duitsers
de indruk dat ze nauwelijks slimmer waren dan het achtereind van
een matig begaafd varken.
'Hebben jullie hem nou gezien of niet?' schreeuwde een van de
Duitsers.
'Da was toch 'n zwart peerd dat 'r zo net langs kwam, hé Driekus,'
zei een van de boeren.
'Wis en waarachtig was dat 'n zwart peerd,' zei de ander.
'En die kar, bedoelt meneer de soldaat daar een tilbury mee?'
'Dat zal wel,' stampvoette de Duitser. 'Vertel me nou wat voor kant
die kar is opgegaan.'
'0, wou meneer de soldaat dat weten. Nou, rechts.' Hij wees over-
83