Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

tuigend in de richting tegenovergesteld aan die welke Michiel had
genomen. De Duitsers keken hem onderzoekend aan. Sprak die man
de waarheid? De boer glimlachte met de kinderlijke onschuld, waar
alleen de Saksen het geheim van kennen.
'Ja, krek,' zei Driekus, 'die kant uit.'
'Bedankt,' riep de Duitser. 'Voorwaarts, mannen.'
Ze verdwenen in de aangegeven richting. Michiel liep op een holletje
naar het paard, leidde het achteruit het weggetje af, sprong
op de bok en reed snel de weg terug die hij was gekomen. Toen hij
langs de beide houthakkers kwam, hield hij even in.
'Verkeerde kant opgestuurd?' riep hij.
De mannen grijnsden. De ene, die niet Driekus heette, nam de
moeite om met zijn duim over zijn schouder de richting aan te geven,
waarin Michiels achtervolgers waren verdwenen.
'Achter 'n zwart peerd an,' zei hij.
'Bedankt. Tabé.'
'Moi.'
Een paar minuten later was Michiel terug op de verharde weg en
vervolgde zijn tocht naar het Koppelse Veer. Hij haalde het nog
jUlst voor half zeven. Hij werd overgezet door Van Dijk en leverde
het paard en de tilbury af bij het witte huis. Graag zou hij de
barones nog even bedankt hebben, maar zij liet zich niet zien. Daarna
fietste hij snel naar huis. Toen hij de voortuin iï:rwam, meende
hij even dat zijn moeder voor het raam stond uit te kijken. Als dat
zo was, wilde ze het niet weten, want toen hij binnenkwam was ze in
de keuken bezig en ze vroeg rustig of alles goed was gegaan.
'Prima,' zei Michiel. 'Alleen ben ik op de terugweg even achterna
gezeten door enkelen van onze vrienden die het paard wilden vorderen.
Ze hebben zelfs nog geschoten. In de lucht hoor,' vervolgde
hij haastig, toen hij de plotseling bange ogen van zijn moeder zag.
'Het was een koud kunstje om te ontsnappen. Die Caesar is een geweldig
paard.'
'Mooi,' zei zijn moeder, in een heldhaftige poging om onverschillig
te doen. 'Ik zal wat te eten voor je klaarmaken.'
84