Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

die toegang gaf tot de trap naar de kelder.
'Jochem!'
Geen antwoord.
Ze had haar voet al op de onderste tree van de trap om boven te gaan
zoeken, toen de bel ging. Haastig knoopte ze haar schort los en deed
open.
'Mevrouw, weet u dat uw zoontje op het dak zit?'
Ze holde naar buiten, waar zich al wel twintig mensen hadden
verzameld, en keek omhoog. Haar hart sloeg over.
'Jochem, blijf rustig zitten, ik kom bij je.'
Moest zij hem van dat dak halen? Ze kon nog niet over een hekje
van veertig centimeter klimmen en ze had al hoogtevrees als ze op
een stoel stond.
'Die goot is zo rot als een mispel,' zei een van de mannen . 'Daar is
de hele oorlog niks aan gedaan en in 1940 was 'ie al niet best meer.
Je trapt er zo doorheen, wat ik je brom.'
'Mama,' huilde Jochem.
'Misschien kan het vanaf de nok, over de pannen,' zei een ander.
'Een paar man op de nok, en dan één zich laten zakken naar dat
jochie aan een touw. Maar hoe kom je d'r op?'
'Aan de achterkant zit een dakraam,' zei mevrouw Van Beusekom
haastig. 'Hebben jullie touw?'
'Bij me thuis wel,' zei de man. 'Ik zal het gaan halen.'
'Dat duurt te lang,' zei ineens iemand in het Duits. 'Het jongetje
zit steeds meer te wiebelen. Hij valt zo naar beneden. Mevrouw,
mag ik even door uw huis lopen ?'
Het was een Duitse soldaat die had gesproken .
'Natuurlijk,' fluisterde Jochems moeder beteuterd.
De soldaat zette zijn fiets tegen het hek en liep op een drafje het
huis in. Met twee, drie' treden tegelijk holde hij de trappen op en
nog . geen ri:ûnuut later wurmde hij zich door het dakraam. Voorzichtig
liet hij zich in de goot zakken. Die boog griezelig door.
'Rot,' mompelde de soldaat. 'Oud en rot.'
Zo dicht mogelijk tegen de pannen geleund schoof hij door de goot,
dezelfde weg die Jochem had genomen. Toen hij de voorkant van
99