Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

overwinnelijkheid van het Germaanse ras. Maar wie geloofde dat
nog? In de harten van de Duitse militairen groeide bitterheid en
overal waar zij zich nog konden handhaven, knalden de salvo's van
de executiepelotons.
Eindelijk had Erica het gips van Jacks been durvéll verwijderen.
Ze had er veel liever de dokter bijgehaald, die Jack direct na zijn
verwonding had behandeld, maar hoe ze ook piekerden, hoe Jack
ook probeerde zich een naam te herinneren, ze kwamen er niet uit.
Alleen Dirk wist het en Dirk zat gevangen in Amersfoort, daar
hadden zijn ouders een kQrt berichtje van gekregen.
Erica was bang dat het niet helemaal goed was met dat been . Op
de plaats, waar het gebroken was geweest, zat een dikke knobbel,
dat bleek , toen het gips eraf was. Misschien was dat niet zo abnormaal,
maar het leek ook of het been een ietsje pietsje scheef stond.
En het bleef pijn doen als Jack probeerde erop te lopen. Ondanks
dat oefende hij dagelijks en na een tijdje kon hij weer een beetje
uit de voeten - maar de honderd meter hardlopen zou hij voorlopig
niet winnen, dat was wel duidelijk.
Ook met de wond aan zijn schouder ging het niet zoals het zou
moeten. Dank zij Erica's goede zorgen was de infectie overgegaan,
dat wel. Ze vernieuwde het verband tweemaal per week en zorgde
dat de wond volkomen schoon bleef. Maar het gat groeide slecht
dicht.
'Wat is dit ook voor een ziekenhuis,' mopperde de halfwas verpleegster.
'Bed: een hoop dorre bladeren. Instrumenten: een nagelschaartje
en een aardappelschilmesje.'
'Maar goed gesteriliseerd,' zei Jack.
'Goed gestetiliseerd, ja,' vervolgde Erica, 'maar 't zijn me de instrumenten
wel. Voedsel: altijd oubakken, nooit echt verse groenten,
,koude aardappels ...'
'Maar met liefde gekookt,' zei Jack.
'Dat is zo,' glimlachte Erica en ze streelde zijn baardige wang.
'Drank: koude thee en karnemelk.'
'Ik moet toegeven dat ik best zou lusten een glas whiskey,' onthulde
95