Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

trok. Een soort strandwagen op vier houten wielen, geschikt om een
tweeling van anderhalf jaar in te vervoeren. Nu zat er geen tweeling
in maar een zak aardappelen. Vlak voor het burgemeestershuis
brak een wiel finaal in tweeën. De oude man was niet tegen de
situatie opgewassen. Hij stond doelloos aan het wagentje te sjorren,
alsof daardoor het wiel weer heel zou worden. Ten slotte ging hij
op een paaltje zitten en keek mistroostig voor zich uit.
Michiel ging er heen. Zijn hoofd stond er niet naar, maar hij was
er zo aan gewend geraakt trekkers te }-·elpen, dat zijn benen er haast
vanzelf naar toe liepen.
'Wiel gebroken,' stelde hij vast.
De oude man knikte.
'Zullen we het laten repareren?'
De man keek verrast op. Die mogelijkheid was nog niet bij hem
opgekomen.
'Kan dat dan?' vroeg hij hoopvol.
'Misschien,' zei Michiel. 'Wacht even.'
/Hij ging na?lr de schuur en zocht wat gereedschap. Zonder veel
moeite kon hij daarmee het kapotte wiel van de as krijgen.
'Als u hier wacht, ga ik ermee naar de wagenmaker. Goed?'
De oude man knikte weer. Hij zag er nit uit alsof hij het buskruit
had uitgevonden .
. Michiel sprong op zijn fiets. De wagenmaker keek hem schuw aan
toen hij de werkplaats binnenkwam. Alsof hij iemand was uit een
sterfhui,s. De man was direct bereid zijn andere werk te laten liggen
en het wiel te repareren. Griezelig vond Michiel het. Het leek wel
of hij een laatste wens had uitgesproken, zo voorkomend was de
wagenmaker. Een half uur later was het wiel klaar. Michiel fietste
terug. Ineeris realiseerde hij zich dat hij over de Brink reed. Zeven
grote kastnjebomen stonden roerloos in de motregen. Genoeg
zware zijtakken om tien mensen aan op te hangen. Maar dat k6n
toch niet. Het was toch ondenkbaar dat ze zijn vacter, zijn deftige,
knappe, aardige vader een touw om zijn nek zouden doen en . . .
Dat mocht- niet. Dat k6n niet.
Het kon, wist Michiel. Het was eerder gebeurd, met minder reden.
55