[PDF] EHLİBEYT MEKTEBİ

Ardından Farsların Şiîliği seçmelerinin sebebini şöyle açıklıyor:
"İslâm alimlerinden büyük bir kısım Şia'yı kabul ettikten
sonra Benî Abbas ve Benî Ümeyye hakimlerinin
korkusuyla Fars ve Horasan bölgelerine hic-ret ettiler.
Bu yüzden Şia bu bölgelerde yayıldı." 1
Bu husus göz ardı edilmemelidir ki İslâm dini Farslar arasında
yayıldığı kadarıyla diğer milletler arasında da yayılmıştır.
Şia'nın ortaya çıkışından yıllar geçmesine rağmen İran'da Şiîlikten
hiçbir haber yoktu. Şiî Eş'arilerden bazısının Kum ve Kaşan'a
hicretinden sonra Şia çekirdeği İran'da atılmış oldu. Bu olay yedinci
asırda gerçekleşti. İranlılar hicretin on yedinci yılında İkinci
Halife zamanında Müslüman olmalarının üzerinden onlarca yıl
geçmesine rağmen henüz aralarında Şiîlikten hiçbir ize rastlanmazdı.
Ziyad b. Ebih'in Kufe'deki valiliği zamanında Şia topluluklarının
sürgüne gönderilmesi siyasi programlardan biri idi. Bir nakle
göre elli bin Kufe Şiîlerinden Horasan'a sürgün edildiler. Bilindiği
gibi bu topluluklar kendileriyle birlikte düşüncelerini de İran-
'a götürmüş ve orada yaymışlardı.
Onuncu hicri asrın başlarında Safevi padişahlarının iş başına
gelmesiyle Şia mezhebi İran'ın değişik noktalarına yayıldı.
Daha önce İran halkı Sünnî mezhebine bağlı idiler. 2
İbn Hullekan ve Rıza Kehale şöyle yazıyor: Sıhah ashabı,
Buharî, Tirmızi, İbn Mace ve Secistani hepsi acemdirler.
Raviler, ahkam ve ahbar büyükleri, müfessir ve fakih-lerin
ekseriyeti, (Mücahid, Ata b. Ebi Riyah ve İkreme gibi) İranlıdırlar.
Ehlisünnet düşüncesi kendini bütün boyutlarıyla İranlılara
borçludur. Hatta Muhammed Abdulvahhab (Vaha-biliğin kurucusu)
İranlıların eliyle terbiye edilmiştir.
Şia İmamları'nın hepsi Arap seyyitlerindendirler. Ehlibeyt
mektebinin Eban b. Tebliğ, Beyt-i Ali A'yan, Beyt-i Âli Atiyye ve
İbn Derraç gibi ilmí yönden önde gelenleri, Arap kabilelerindendirler.
1- el-İmam Caferu's-Sadık (a.s), c.1, s.33
2- Mucemu'l-Buldan, c.4, s.397