Sayı 149 - YDİ Çağrı

Her halükarda AKP’nin parti olarak, “gizli gündemi”
olan şeriatçı bir parti olduğu değerlendirmesi yanlıştır.
Evet Türkiye’de Şeriatçı güçler de vardır. Fakat
onların partisi AKP değildir. AKP içinde gizli gündemli
şeriatçılar da olabilir. Fakat partinin siyaseti
bunlar tarafından belirlenmiyor. Şeriat tehlikesi bağlamında:
Türkiye’de toplumun bu gelişme aşamasında,
şeriat, Kurana dayalı yönetim, gerçek bir iktidar
alternatifi değildir. Bir azınlık görüşüdür ve azınlık
görüşü ve örgütlenmesi olarak varlığını sürdürecektir.)
Sorunun böyle konması sahtekarlıktır. Çünkü
Türkiye Cumhuriyeti hiçbir zaman gerçek anlamda
laik olmadı! O daha kuruluşunda, İslamın Sünni/hanefi
Kemalist devlet dinini temel alan bir din devleti
idi, din devletidir. Türkiye hiçbir zaman sosyal devlet
olmadı. Özel sermayenin güçsüzlüğü nedeniyle, sonuçta
özel sermayeli burjuvazi yaratmak programı ile
biraz da zorunlu olarak yaratılan devlet işletmeleri,
“sosyal”liğin değil, devlet kapitalizminin göstergesidir.
Kapitalizm ve “sosyal”lik yan yana olmaz! Türkiye
hiçbir zaman hukuk devleti olmadı. Hukuk adına
konuşanlar, zaten özünde burjuvazinin çıkarlarına
uygun olan yasaları hep kendilerinin parçası olduğu
“kurulu devlet düzenini” sürdürmeye, iktidarlarını
sürdürmeye yönelik biçimde yorumlayıp uyguladılar.
Türkiye hep guguk devleti olageldi. Türkiye Cumhuriyeti
burjuva demokrasisi anlamında bile hiçbir zaman
demokratik bir ülke, bir devlet olmadı. Burjuvazinin
yönetiminde açık terör -belli çok kısa dönemler
dışta tutulduğunda- hep esas yöntem oldu, demokrasi
adına uygulanan hep değişik tonlarda ve biçimlerde
faşizm oldu. Bu yüzden, şimdi egemenler arasındaki
iktidar mücadelesinde iktidardan uzaklaştırılanların
“faşizme” gidiliyor yaygarası, güya demokrasiye sahip
çıkmaları sahtekarlıktır.
Yoktur aslında birbirlerinden farkları. Birinin ötekine
göre “iyiliği” kötüler içinde anda daha az kötü
olması biçiminde bir “iyiliktir”. O da an için geçerlidir.
Bugün ehven-i şer olan, yarın iktidarı tam olarak
eline geçirdiğinde roller değişir!
Ama her iki yanın söylediklerinde de bir nebze gerçek
payı da vardır. Şöyle ki:
KK/T de, faşizm kapitalizmin gelişmesine, özel sermayeli
burjuvazinin emperyalist sistemle daha sıkı
entegrasyon taleplerine, uluslararası konjonktüre ve
KK/T’de işçi emekçi hareketinin, en başta Kürt Ulusal
Hareketinin gelişmesine bağlı olarak bir çözülme
süreci yaşıyor. Bu çözülme sürecinde, özel sermayeli
büyük burjuvazinin taleplerinin sözcülüğünü üzerlenen
AKP, hükümete geldiğinden bu yana, bu sürecin
en önemli siyasi aktörü olarak hareket ediyor. Yani
AKP, rakibi olan egemen sınıf partileri ile karşılaştırıldığında
“ehven-i şer” olan.
Diğer yandan fakat AKP dalaş içinde olduğu kesimin
kalelerini birer birer yıkıp, ele geçirdikçe; iktidara
yerleştikçe ceberrutlaşıyor. Kazandığı her seçim
ertesinde, çoğulcu değil çoğunlukçu olduğunu; çoğunluğu
ele geçiren, her şeyi yapabilir, yapma hakkına
sahiptir biçimindeki bir “demokrasi” yorumuna
sahip olduğunu gösteriyor. AKP’nin bu gerçek yüzünün
kavranması ve teşhiri, buna karşı mücadele o
iktidara yerleştiği ölçüde daha fazla öne çıkmak zorundadır.
AKP’ne Alternatif Arayışları ve “Yeni” CHP:
Hangi saiklerle olursa olsun, darbecilere karşı yürüyen
bir dizi operasyon, onların teşhirinde, olası bir
askeri darbeye karşı toplumsal tepkinin gelişmesi, bu
bağlamda kamuoyu oluşmasında önemli bir rol oynadı.
O kadar ki, açıkça darbe savunmak bayağı güçleşti.
Ergenekon’u hiçleştirmeye yönelik kimi medya
kampanyalarına rağmen oldu bu. Bu kadarla da kalmadı,
Ergenekon ve onunla bağlantılı bir dizi operasyon
darbecilerin alt yapısına da oldukça zarar verdi.
Bu dava başladığından bu yana “Faili meçhul”lerin
durmuş olması bunun bir göstergesi olsa gerekir.
Şimdi uluslararası konjonktürün de askeri darbeye
uygun olmadığı şartlarda, AKP hükümetinin darbeyle
iş başından götürülmesi olasılığı anda hemen
hemen sıfırlanmış durumda. (Bu tabii darbe girişimlerinin
bundan böyle hiç olamayacağı anlamına
gelmiyor. ) Askeri darbe ihtimalinin ortadan kalktığı
ve tehditlerin de artık pek fazla sonuç vermediği, tam
tersine tepki toplayıp, AKP’nin işine yaradığının görüldüğü
şartlarda (Gül’ün Cumhurbaşkanlığı seçimi
dönemindeki 27 Nisan muhtırası ve sonrası bunun
örneği), yüksek yargı bir süre neredeyse ordunun rolünü
üstlendi. Şimdi yüksek yargıda, yukarıda ortaya
konduğu gibi adım adım AKP’ne muhalefet odağı
olmaktan çıkıyor, son kaleler kuşatılıyor. Direnişe
rağmen düşürülmeleri artık çok uzun süreceğe de
benzemiyor. Bu durumda yerleşik devlet iktidarını
80 yılı aşkın süre dek elinde bulunduranlar açısından,
bürokrat devlet burjuvazisi açısından AKP’ni
“demokratik yollar” üzerinden iktidardan götürmeye
çalışmaktan başka bir yol kalmıyor. Bu bağlamda
tabii en büyük ümit “Ana Muhalefet Partisi”
CHP’de. Fakat CHP’nin kadim ve kendi istemezse
gündem
39