Sayı 149 - YDİ Çağrı

gündem
46
fabrika önünde direnişe geçti.
-Eko Depar Metal işçileri direnişi - İzmir
Direnişin başlangıç tarihi: 26 Ocak 2010
Direnişteki işçi sayısı: 14
Direnişin sebebi: İzmir Kemalpaşa’da bulunan Eko
Endüstri Ltd. Şti ve Depar Yedek Parça Sanayi Ltd.
Şti.’de çalışan işçiler Birleşik Metal-İş’e üye oldukları
için işten çıkartıldı. İşten çıkartılan 14 işçi 26 Ocak
günü direnişe geçti.
-İtfaiye işçileri direnişi - İstanbul
Direnişin başlangıç tarihi: 1 Ocak 2010
Direnişteki işçi sayısı: 68
Direnişin sebebi: 1 Ocak 2010 günüyle birlikte
iş sözleşmeleri sona eren İstanbul Büyükşehir
Belediyesi’nde çalışan itfaiye işçileri güvencesiz çalıştırmanın
dayatıldığı yeni şirketle sözleşme imzalamadı
ve Saraçhane Parkı’nda çadır kurarak direnişe
geçti.
-Nema Tekstil işçileri direnişi – Düzce
Direnişin başlangıç tarihi: 4 Kasım 2009
Direnişteki işçi sayısı: 32
Direnişin sebebi: Düzce’de yüzde 90 Alman Winkelmann
Kombi ortaklı Nema Makine Tekstil San. Ve
Tic. Ltd. Şti. işyerinde çalışan 32 işçi Birleşik Metal-İş
sendikasına üye oldukları için işten çıkartıldı. İşten
çıkartılan işçiler 4 Kasım günü direnişe geçti.
-Mutaf Ambar işçileri direnişi - Balıkesir
Direnişin başlangıç tarihi: 31 Ağustos 2009
Direnişteki işçi sayısı: 10
Direnişin sebebi: Balıkesir Mutaf Ambar’da sendikalı
oldukları için işten atıan 10 işçi aileleriyle birlikte
direnişe geçti.
-Ayzi Moda işçileri direnişi - İstanbul
Direnişin başlangıç tarihi: 20 Ağustos 2009
Direnişteki işçi sayısı: 75
Direnişin sebebi: İstanbul İkitelli’de bulunan Ayzi
Moda patronu, Ocak ayından bu yana asgari geçim
indirimlerini ve son 3 aydır maaş ödemelerini yapmadığı
işçileri kriz bahanesiyle işten çıkarttı. Bunun
üzerine işçiler direnişe geçti.
-Entes Elektronik işçisi Gülistan Kobatan’ın direnişi
- İstanbul Direnişin başlangıç tarihi: 14 Mayıs 2009
Direnişteki işçi sayısı: 1
Direnişin sebebi: Gülistan Kobatan işe geri alınmak
için direnişe geçti. Kobatan kriz gerekçesiyle 13 Mayıs
2009’da işten çıkartılmıştı. (Direniş eylemleri listesi
için Kaynak: Sendika Org./Grev Gözcüsü)
Zor ve fakat doğru olan:
Yani Ocak 2011 başında, geçmişi üç ay olan toplam
211 işçinin katıldığı, toplam 8 işyeri kapısında –çevresinde
direniş eylemi vardı. Bu direniş eylemlerinin
çoğu sendikalı oldukları gerekçesiyle işten çıkarılan
işçilerin eylemleri idi.
Süren diğer direniş eylemlerinin çoğunda başlangıçta
direnişte olan işçilerin önemli bölümü direnişi
bırakmıştı; kararlı olan az sayıda işçinin eylemi olarak
sürüyordu bu direnişler. Başlangıç sayıları itibarıyla
süren diğer direnişlerdeki toplam katılım da 600
civarında idi.
Ocak 2011 itibarıyla KK/T de grev eylemi yoktu.
Ancak Birleşik Metal İş, MESS ile sürdürdüğü TİS
görüşmelerinde, Türk Metal ve Çelik İş tarafından
imzalanan anlaşmayı ve kendisine de dayatılan anlaşmayı
reddetmişti. Yani gelişme içinde Birleşik Metal
İş’in greve gitme olasılığı oluşmuştu.
İşçi eylemlerinde durum bu iken, emekçi sınıfların
diğer kesimlerinde de kayda değer bir hareketlilik
yok.
Son dönemde öğrencilerin belirli bir kesiminde bir
hareketlenme var. Polis bu hareketlenmeyi başlangıcında
ezmek için öğrenci eylemlerine karşı acımasızca
saldırıyor. Hükümet yandaşı medya da bu hareketleri
bir yandan küçümseyerek, diğer yandan büyük bir
komplonun parçası olarak göstererek etkisizleştirmeye
çalışıyor. Fakat görünen bu alanda hareketliliğin
gelişeceği. Burada esas sorun, bu hareketin ufkunun
anti-AKP mücadele sınırları ile daraltılmamasının
sağlanmasıdır.
Bir bütün olarak ele alındığında, sistem muhalifi
emekçi hareketi hala çok zayıftır. Bu hareketin merkezinde
durması gereken işçi hareketinin boyutları
da, işçilere yönelen saldırıların boyutları ve direniş,
mücadele nedenleri göz önünde alındığında, olması
gerektiğinden çok geridir. Bunda yoğun işsizlik baskısı,
işçilerin işini kaybetme korkusu yanında sarı ve
reformist sendikaların her mücadeleyi satan, işçilere
hiçbir güven vermeyen tavırları da önemli rol oynamaktadır.
Bunun sonucu sendikal örgütlenme bağlamında
da işçi sınıfının örgütlülük seviyesinin geri
olmasıdır.
İşçi sınıfı içinde Komünist ve devrimci örgütlenme
çok zayıftır. Geneli itibarıyla ele alındığında
sosyalizm/komünizm işçiler-emekçiler arasında bir
çözüm, bir alternatif olarak görülme durumunda değildir.
Burjuvazi muazzam propaganda imkanlarını
kullanarak, sosyalizm/Komünizmi –revizyonistlerin
de yardımıyla- 1950’ler ikinci yarısı sonrasının