kodeks cywilny - Gandalf

More documents

Recommendations

Info

Art. 22 Księga I. Część ogólna 2. Zarobek w rozumieniu art. 21 obejmuje każdą korzyść majątkową uzyskaną przez ograniczonego w zdolności do czynności prawnych w wyniku jego aktywności życiowej. Głównie chodzi o wynagrodzenia uzyskane z tytułu umowy o pracę lub umów o świadczenie usług, honoraria otrzymane za działalność twórczą, artystyczną lub sportową, korzyści odniesione ze zbierania runa leśnego itp. Obojętna jest postać zarobku. Nie ma więc znaczenia to, czy stanowią go pieniądze, czy też świadczenie w naturze. Nie można utożsamiać tego z wynagrodzeniem za pracę w rozumieniu Kodeksu pracy, gdzie pracownikiem może być osoba, która ukończyła 18 lat (art. 22 § 2 k.p.), a praca osób w wieku poniżej 16 lat jest w zasadzie w ogóle zabroniona (art. 190 § 2 k.p.). 3. Rozporządzenie zarobkiem przez osobę ograniczoną w zdolności do czynności prawnych nie podlega kontroli jej przedstawiciela ustawowego. W stosunku do rodziców, jako przedstawicieli ustawowych, zasadę tę wyraża art. 101 § 2 k.r.o., stanowiąc, że zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku. Rozporządzanie zarobkiem przez osobę mającą ograniczoną zdolność do czynności prawnych nie wymaga zgody przedstawiciela ustawowego, ale powinien on interesować się sposobem, w jaki osoba ta rozporządza swoim zarobkiem. Gdyby okazało się, że wykorzystuje ona go niewłaściwie (np. przeznacza na alkohol czy też narkotyki) można zwrócić się do sądu opiekuńczego o wydanie postanowienia określającego sposób dysponowania osiąganymi środkami. Podstawę do wydania takiego postanowienia będzie stanowił art. 21 in fine. Orzeczenie takie może polegać na upoważnieniu przedstawiciela do pobierania wynagrodzenia przypadającego danej osobie ograniczonej w zdolności do czynności prawnych i wydawania jej tylko części tego wynagrodzenia do swobodnego użytku. Wybrane tezy z orzecznictwa 4. Przepisy Kodeksu pracy stanowią lex specialis w stosunku do art. 15 k.c., będąc źródłem kompetencji dziecka do zawarcia umowy o pracę (uchwała składu 7 sędziów SN z 26 stycznia 1982 r., V PZP 8/81, OSNCP 1982, nr 7, poz. 94). 5. Umowa o pracę zawarta z dzieckiem młodszym niż 16-letnie, wbrew wskazanym przepisom prawa pracy powinna być, w myśl art. 58 § 1 k.c., ex lege nieważna. Jednak z uwagi na ujemne w istocie dla dziecka następstwa takiej koncepcji należy opowiedzieć się za poglądem Sądu Najwyższego, że umowa taka wywołuje skutki prawne (postanowienie SN z 22 listopada 1979 r., III PZ 7/79, OSNCP 1980, nr 4, poz. 83). PRZEDMIOTY ODDANE DO SWOBODNEGO UŻYTKU Art. 22. Jeżeli przedstawiciel ustawowy osoby ograniczonej w zdolności do czynności prawnych oddał jej określone przedmioty majątkowe do swobodnego użytku, osoba ta uzyskuje pełną zdolność w zakresie czynności prawnych, które tych przedmiotów dotyczą. Wyjątek stanowią czynności prawne, do których dokonania nie wystarcza według ustawy zgoda przedstawiciela ustawowego. Zagadnienia ogólne 1. Regulacja art. 22 k.c. przyznaje pełną zdolność do czynności prawnych tylko w zakresie przedmiotów oddanych osobie mającej ograniczoną zdolność prawną do swobodnego użytku. Osoba ta, aby rozporządzić skutecznie jakimś przedmiotem, musi wiedzieć, a przynajmniej być przekonana, że otrzymała go do swobodnego użytku, a więc nie do wykorzystania tylko przez siebie. Stosując art. 22, trzeba mieć na względzie, że określenie „swobodny użytek” ogranicza zakres możliwości rozporządzania. Czynność oddania „przedmiotów majątkowych do swobod- 56 Piotr Nazaruk
Tytuł II. Osoby nego użytku” jest czynnością upoważniającą w określonych granicach do rozporządzenia tym prawem, ale tylko w granicach zwykłego zarządu (art. 22 zd. 2). 2. Przekazanie rzeczy do swobodnego użytku osobie mającej ograniczoną zdolność do czynności prawnych: 1) pozwala tej osobie na swobodne korzystanie z tych przedmiotów, 2) potwierdza, że przedmioty te stanowią własność tej osoby, 3) przekazuje jej kompetencję do samodzielnego zawierania względem tych przedmiotów czynności zobowiązujących lub rozporządzających bez zgody przedstawiciela ustawowego (z wyjątkiem wskazanym w art. 22 zd. 2). Art. 22 dotyczy wyłącznie przedmiotów oddanych osobie mającej ograniczoną zdolność do czynności prawnych przez jej przedstawiciela ustawowego. Nie dotyczy on natomiast przedmiotów oddanych przez inne osoby. 3. Przedmioty oddane do swobodnego użytku zgodnie z art. 22 to przedmioty drobne, a więc niewielkie kwoty pieniężne, zabawki, książki czy też owoce. Przepis nie dotyczy rzeczy przedstawiających większą wartość, czyli przedmiotów, na których zbycie nawet przedstawiciel ustawowy musiałby mieć zgodę sądu opiekuńczego, stosownie do art. 101 § 3 czy też art. 156 k.r.o. Są to więc niezbyt cenne przedmioty oraz pieniądze na drobne wydatki, tzw. kieszonkowe. Rzeczami drobnymi nie są w tym przypadku, np. ubrania, rower czy komputer. Wybrane tezy z orzecznictwa 4. „Odzież, którą przedstawiciele ustawowi dają do użytku osobom o ograniczonej zdolności do czynności prawnych – w braku odmiennego zastrzeżenia stanowi własność osób podopiecznych. Strata lub uszkodzenie takiej odzieży w związku ze śmiertelnym wypadkiem osoby bezpośrednio poszkodowanej upoważnia tylko spadkobierców tej osoby do żądania naprawienia takiej szkody, nie uprawnia natomiast najbliższych członków rodziny do dochodzenia takiego roszczenia na podstawie art. 446 k.c.” (wyrok SN z 30 kwietnia 1973 r., II CR 146/73, Biul. SN 1973, nr 10, poz. 195). KONSUMENT Art. 22 1 . Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Zagadnienia ogólne Art. 22 1 1. Geneza regulacji konsumenta nie ogranicza się do art. 22 1 , w którym wprowadzono ustawową definicję pojęcia „konsument”. Pierwszym przepisem, jaki został wprowadzony do polskiego systemu prawnego w tym zakresie, jest art. 76 Konstytucji RP, stanowiący, że: „Władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Zakres tej ochrony określa ustawa”. Ustawowe pojęcie konsumenta zostało wprowadzone do Kodeksu cywilnego już ustawą z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271 ze zm.), zmieniającą Kodeks <strong>cywilny</strong>, a konkretnie nadającą nowe brzmienie art. 384. Obecnie ogólną ochronę konsumenta zawiera także art. 385 § 2 (wykładnia umowy na korzyść konsumenta), art. 385 1 (obowiązek indywidualnego uzgodnienia klauzul umowy), art. 385 3 (katalog niedozwolonych klauzul umownych). Szczególne przepisy chroniące konsumenta zawarte są w innych aktach prawnych. O przedsiębiorcach jako partnerach konsumenta wspominają też dalsze przepisy, a wśród nich np. art. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.). Piotr Nazaruk 57
Page 2 and 3:
Kodeks cywilny Komentarz Jerzy Cisz
Page 4 and 5: Spis treści Wykaz skrótów . ....
Page 6 and 7: Spis treści Rozdział I. Przepisy
Page 8 and 9: I. AKTY PRAWNE Wykaz skrótów k.c.
Page 10 and 11: Wykaz skrótów u.o.u.o. - ustawa z
Page 12 and 13: III. LITERATURA Wykaz skrótów 1.
Page 14 and 15: Wykaz skrótów wilnego, red. nacz.
Page 16 and 17: Przedmowa Kodeks cywilny jest jedny
Page 18 and 19: Art. 1 Księga I. Część ogólna
Page 22 and 23: Art. 2-3 Księga I. Część ogóln
Page 24 and 25: Art. 3 Zagadnienia szczegółowe i
Page 38 and 39: Art. 8 Zagadnienia szczegółowe i
Page 48 and 49: Art. 15-16 OGRANICZONA ZDOLNOŚĆ D
Page 56 and 57: Art. 22 1 Księga I. Część ogól
Page 58 and 59: Art. 23 Zagadnienia ogólne Księga
Page 68 and 69: Art. 30 Wybrane tezy z orzecznictwa
Page 76 and 77: Art. 34 Poglądy doktryny Księga I
Page 82 and 83: Art. 39 Wybrane tezy z orzecznictwa
Page 84 and 85: Art. 40 Poglądy doktryny Księga I
Page 94: Art. 43 3 Księga I. Część ogól
show all

kodeks cywilny - Gandalf

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?