Nr 270, grudzień 1976 - Znak

JEDENASTA WIECZOREM ...nieprzeliczone Sq rzesze tych, CQ zyjq i istruejq jedynie dzi~ki TQbie.A jednak Ty sluchasz wQlania wszystkich stwQr zen i takie krzykuczlQwieka, ktoregQ 'sZlczegolnie uksztaltQwales dla siebie. Sluchaszwolania wszystlcich ludzi, rue baczqc na zam~t ich wrzawy czy teZna przewidywanie ktoregokolwiek z rucl1, ze 'sluchasz wla.srue jegQ ­jak gdybys mial czynic r6Znice. Nie tylkQ slyszysz glos tegQ, kto 00­powiada za wielu i moglby w ich iInien'iu zanosic prosby dQ Ciebie- tak jakby ten czlQwiek byl Tobie blliszy dlategQ, ze znajdujesi~ na szczycie; i me tylko slyszysz glos tego, kto prosi Ciebie zaswych ukochanych - tak j.akby ten czlowiek Inial wiPekszq moZnOlScprzyciqgru~cia TwQjej uwagi, .on, cieszqcy si~ wszak tym przywilejemszcz\iscia, ze rna swych ukQchanych - rue, osta-truegQ Z ludzi,najbardziej QPuszczQnego, najsamotniejszegQ, czy jest .on na pustyni,czy w kl\ibiqcym sj~ tlumie - Ty jego sluchasz. I cnawet cl10cby zapomnienlecalkowicie rozlqczylQ go z wszystkimi i choeby stal 3i~w tlumie kims me do rozpoznarua - tak jakby byl jui: rue ·czlQwiekiem,lecz tylkQ cyfrq w spisie ludnQsci - Ty pomimQ to rozpoznajeszgo, Ty go nie zapomniales, pami~tasz jegQ imi ~, wiesz, gdziejest ukryty, gdzie jest na pustyni albo w tlumie - stracony z oczu ;i chQcby z straszliwymi myslami przedzieral si~ pr,zez naj g l~bszeciemno.sci udr~ l~ku, opuszczony przez ludzi i QPuszcrony niemalprzez samq mow~, jakq porQzumiewajq si ~ ludzie - Ty przecieZ m ezapomniales gQ, rQzumiesz jegQ j ~zyk , potr afisz szybkQ maleic drQg~,by stanqc przy mm, tak szybko jak dZwi~ czy blysk; a je.slijeszcze nie przychodzisz, to rue jest to zwlekanie, ale m~sc;a jeSli jeszcze rue przychodzisz, to przeciez tylkQ dlatego, ze Ty znaszszybkQSC swej pomQcy; a jesli jeszcze nie przychodzisz, tQ nie jestz TWQjej strQny drQbnostkowa powsciqgliwQsc, ale ojcowskn oszcz~nQse,kt6ra zachowuje to, CQ najlepsze dla dziecka, w n aj pewniejszymmiejscu na najbardziej odpowiedniq chwi1~ . D nasz PanieBoZe ! nQ Cieble wQla czlQwiek w dniu grQzy i TQbie sklada dzi\ikiw dniu radQsci. Dch, jak lli~knie jest dzi\ikQwac, gdy czlQwiek taklatwo rQzurrue, ze Ty dajesz dobre i doskonale d ary, gdy n awet cielesne serce od razu gotowe jest zrozumiec i nawet ziemski rQZSlidekskwapliwie si~ z tym zgadza. Ale jak wielk:im jest szcz~sci em i .0 ilezpi~kniej jest jeszcze - dzi~owac, gdy zycie staje si~ jak popllitanamowa; .0 ilez piOikruej jest dzi\ikowac, gdy serce jest scisni~te ,a mysl ZaI11Iicona, gdy rozum zwodzi dwuznacznosciq, a pami ~c klamie zapomnieniem, gdy milosc wIasua oofa si~ w zgrozie, gdy roztropnoscsi\i nam opiera, nie po to· jednak, aby trwac w uporze, lecztylko wskutek zniech\icenia - .0, wtooy jakim n a jwi~ kszym szcz~sciemjest dzi\ikowac Bogu; bo dzi~kow ac Mu tak to kochac Go, toosmielac sit=: powiedziec TQbie, Wszechwiedzqcemu: Pame, kt6rywiesz wszystko, Ty wiesz, ze Ci\i kocham (J. 21, 17).1704