Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

SALT LAKE SAKİNLERİNDEN
4 Ağustos 1860’da öldü.
Kısa bir süre önce geride bıraktığı azimli yaşlı adam, ölmüştü ve bu da onun mezar taşıydı. Jefferson
Hope, ikinci bir mezar olup olmadığını görmek için çılgınca etrafa bakındı ama ortalıkta başka bir
mezardan eser yoktu. Lucy, önceden belirlenmiş kaderine boyun eğip, Yaşlıların, oğullarından birinin
hareminde köle olmak üzere, korkunç takipçiler tarafından geri götürülmüştü. Genç adam, kızın
mahvolmaya mahkûm olduğunun ne kadar kesin olduğunu fakat kendisinin bunu önleyecek gücü olmadığını
görünce, yaşlı adamın yanında sonsuz ve huzur dolu uykusunda, aynı şekilde yatıyor olmayı diledi.
Fakat, hareketli ruhu, ümitsizlikten kaynaklanan uyuşukluğu üzerinden bir an önce atmasına yardımcı
oldu. Kendisine hiçbir şey kalmamış olsa bile, en azından hayatını intikam almaya adayabilirdi. Yılmaz
bir sabrın ve azmin yanı sıra, Jefferson Hope, bir zamanlar Kızılderililerin arasında yaşarken edindiği
kinin, insana sağladığı eşsiz bir güce de sahipti. Terkedilmiş ateşin yanı başında dururken, acısını
dindirecek tek şeyin, düşmanlarına kendi eliyle adam akıllı bir ceza vermek olduğunu düşündü. Güçlü
iradesi ve bitmek tükenmek bilmeyen enerjisiyle, bu uğurda mücadele etmeye karar verdi. Merhametsiz
yüzü bembeyaz olmuş bir halde, yemeğini bıraktığı yere geri döndü ve için için yanan ateşi körükleyerek
kendisine birkaç gün yetecek kadar et kavurdu. Yiyeceğini bir sırt çantasına koydu ve yorgun argın bir
şekilde, İntikam Meleklerinin peşine düşerek dağlardan geri dönmeye koyuldu.
Beş gün boyunca, önceden at sırtında geçmiş olduğu geçitlerden, şimdi yaya olarak geçtiği için ayakları
şişti ve bitkin düştü. Geceleri, kayaların arasına uzanıp birkaç saat uyuyordu ama, sabahın ilk ışıklarıyla
da yola çıkmış oluyordu. Altıncı gün talihsiz kaçışlarına başladıkları Kartal Kanyonuna vardı. Oradan
Mormon’ların topraklarını görebiliyordu. Yorgunluktan bitkin düşmüş bir halde tüfeğine dayandı ve
aşağısında uzanan geniş şehre, kin dolu gözlerle bir süre baktı. Şehre bakarken, bazı ana sokaklarda
bayrakların asılı olduğunu ve büyük bir festival hazırlığının olduğunu gördü. Bir atın toynaklarından çıkan
takırtıyı duyup da bir atlının kendisine doğru geldiğini gördüğünde, tüm bunların ne anlama gelebileceğini
düşünüyordu. Kendine yaklaşan bu atlının, ara sıra yardım ettiği Cowper adında bir Mormon olduğunu
hatırladı. Bu yüzden, adamın yanına gittiğinde, Lucy Ferrier’in, başına neler geldiğini öğrenmek için ona
selâm verdi.
“Ben, Jefferson Hope,” dedi. “Beni hatırlarsın.”
Mormon, eskiden tanıdığı Jefferson’a, hiç benzemeyen bu adama, şaşkın bir vaziyette baktı. Kim derdi
ki, eskiden giyimine özen gösteren bir zamanların genç ve yakışıklı avcısı, paçavralar içinde, saçı başı
dağınık, dehşet verici bembeyaz bir yüzü ve vahşi gözleri olan bir serseri kılığında görünecek diye. Fakat
avcıyı tanımasıyla birlikte şaşkınlığı endişeye dönüştü.
“Buraya gelmekle delilik ettin,” diye bağırdı. “Seninle konuşurken görülmek, benim hayatım için de
tehlikeli. Ferrierler’in kaçmasına yardım ettiğinden dolayı Kutsal Dörtlü, yakalanman için emir çıkarttı.”
“Ne onlardan ne de verdikleri emirden korkmuyorum,” dedi Hope, kızgın bir şekilde. “Bunun böyle
olduğunu bilmeni isterim, Cowper. Şimdi sevdiklerin aşkına, birkaç sorumu cevaplaman için senden riza
ediyorum. Her zaman için iyi arkadaş olduk. Tanrı aşkına, cevap vermeyi reddetme!”
“Nedir?” diye sordu Mormon, tedirgin bir şekilde. “Çabuk ol. Yerin kulağı var.”
“Lucy Ferrier’ e ne oldu?”