Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

“Babasını öldüren ben değildim,” diye bağırdı.
“Ama onun o masum kalbini kıran sendin,” diye haykırıp, ilâç kutusunu çıkardım. “Yüce Tanrı,
ikimizden birini cezalandıracak. Bir hap seç ve yut. Haplardan birinde ölüm diğerinde ise hayat var!
Senin yutmadığın hapı ben yutacağım. Dünyada adalet var mı yok mu yoksa her şey şansa mı kalmış
göreceğiz.”
“Korkudan yere çöküp deli gibi çığlık atarak merhamet dilendi ama bıçağımı çektim ve bana itaat edip
hapı yutana kadar bıçağımı boğazına dayadım. Ardından, ben de öbür hapı yuttum ve birkaç dakika
sessizce ayakta durup, kimin yaşayıp kimin öleceğini görmek için birbirimizin yüzüne baktık. İlk
sancıların etkisiyle, zehrin kanında dolaştığını fark edince, yüzünde beliren o ifadeyi asla
unutamayacağım. Yüzündeki ifadeye kahkahalarla güldüm ve Lucy’nin alyansını gözünün önünde tuttum.
Ölümü ani olmuştu çünkü alkaloit kana hızlı karışmıştı. Acıdan tüm bedeni kasıldı; ellerini ileri uzatıp
sendeledi ve ardından, boğuk bir ses çıkartarak yüzükoyun yere düştü. Ayağımla onu sırtüstü çevirdim ve
elimi kalbine götürdüm. Nabzı atmıyordu. Ölmüştü!
“Bu sırada, burnumdan sürekli kan gelmekteydi. Akan kanımla duvara yazı yazmak düşüncesi, aklıma
nereden geldi hatırlamıyorum. Belki de polisi yanıltmak için bunun muhteşem bir düşünce olduğunu
düşünmüştüm. Kendimi çok neşeli hissediyordum. Bir kuş kadar hafiflemiştim. Bir süre önce New
York’ta, saldırıya uğrayan bir Alman’ın, üzerine RACHE yazılmış bir halde ölü bulunduğunu hatırladım
ve o zamanlar, gazeteler bunu gizli örgütlerin yapmış olabileceği iddiasıyla çalkalanmıştı. New
York’luların aklını karıştıran olayın, Londralıların da aklını karıştıracağını düşündüm ve parmağımı kendi
kanıma batırıp duvarda kolayca görünür bir yere o sözcüğü yazdım. Ardından, arabama doğru yürüdüm ve
dışarıda hiç kimsenin olmadığını ve gecenin hâlâ fırtınalı olduğunu gördüm. Arabama binerek biraz
ilerlemiştim ki elimi Lucy’nin yüzüğünün durduğu cebime atınca yüzüğün orada olmadığını gördüm. Bunun
üzerine yıldırım çarpmışa döndüm çünkü o yüzük, Lucy’den bana kalan, tek hatıraydı. Drebber’ın,
cesedinin üzerine eğilirken düşürmüş olabileceğimi düşündüğüm için arabayla geri döndüm ve arabamı
bir ara sokağa bırakıp büyük bir cesaretle eve doğru yürüdüm - yüzüğü kaybetmektense her şeyi göze
alırdım. Eve vardığımda, evden çıkan bir polis memuruyla karşılaştım ve birden telâşlandım ama, bu
telâş fazla sürmeden kendimi toparladım sarhoş numarası yaparak elinden kurtulmayı başardım.
“Enoch Drebber’ın hayatı böyle son buldu. Tek yapmam gereken, Stangerson’a da aynı şekilde cezasını
verip John Ferrier’e olan borcumu kapatmaktı. Halliday Otelinde kaldığını bildiğimden, tüm gün, evin
civarında dolanıp durdum. Drebber’ın geri dönmediğini görünce bir şeylerden şüphelenmiş olabileceğini
düşündüm. Stangerson kurnaz bir adamdı ve her zaman tetikteydi. Fakat evden çıkmayarak benden
kurtulacağını sanıyorsa çok yanılıyordu. Yatak odasının penceresinin hangisi olduğunu, çok geçmeden
öğrendim ve sabahın erken saatlerinde, otelin arka sokağındaki merdivenlerden faydalanarak daha gün
ağarmadan odasına girdim. Onu uyandırdım ve uzun zaman önce, haksız yere canını aldığı adam hakkında
hesap verme saatinin geldiğini söyledim. Drebber’ın nasıl öldüğünü anlattım ve ona da zehirli haplarla
ölme fırsatını tanıdım. Kendisine sunduğum, acı çekmeden ölme fırsatını kabul edeceğine, yatağından
fırlayıp boğazıma sarıldı. Kendimi korumak için bıçağımı kalbine sapladım. Ölüm ister zehirle, ister
bıçakla olmuş, hepsi birdi benim için. İlâhî Adaletin pençesinden, kimse kurtulamazdı!
“Söyleyeceklerim bitmek üzere, zaten isteseniz de daha fazla konuşamam çünki, bugün çok yoruldum.
Amerika’ya dönmeme yetecek kadar para biriktirmeyi düşünerek arabayla yolcu taşımaya birkaç gün daha
devam ettim. Meydanda duruyordum ki pejmürde kılıklı genç bir serseri, boş bir araba aradığını ve
arabanın Baker Sokağı, 22IB’de oturan bir beyefendi tarafından istendiğini söyledi. Hiçbir şeyden
kuşkulanmayarak geldim ve gözümü açıp kapayana kadar, bu genç adam kelepçeleri bileklerime geçirmiş
ve beni kolayca yakalamıştı. Tüm hikâyem bu kadardır, baylar. Bir katil olduğumu düşünebilirsiniz ama