Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

O koyaktan bu küçük tepeye, su izine rastlarım umuduyla, güçlükle inmişti. Karşısında büyük tuz çölü ve
uzaklarda nemin varlığına işaret eden hiçbir bitkinin ya da ağacın olmadığı vahşi dağlar uzanıyordu. Tüm
bu uçsuz bucaksız bölgede hiçbir umut ışığı yoktu. Kuzeye, doğuya ve batıya çılgınca ve şüpheyle baktı,
ardından yolculuğunun sonuna geldiğini, nihayet o kıraç, sarp ve kayalık cehennemin kendisine mezar
olacağını düşündü. “Ha yirmi yıl sonra kuş tüyünden bir yatakta ya da burada ölmüşüm, ne çıkar,” diye
mırıldandı, iri bir kaya parçasının gölgesine sığınarak.
Oturmadan önce tüfeğini bıraktı ve sağ omzunun üzerinde taşıdığı gri bir şala bağlı bohçasını yere
indirmeye çalıştı. Bohçası, taşımaya gücünün yetmeyeceği kadar ağır gözüküyordu. Çünkü, bohçayı tam
yere koyacakken, bohça elinden kaydı ve sert bir şekilde düştü. O anda gri bohçadan bir inilti duyuldu ve
içinden koyu kahverengi gözlü, yanakları gamzeli, küçük ve korkmuş bir yüz göründü.
Çocuk, “Canımı acıttın!” dedi sitem dolu bir ses tonuyla.
“Canını isteyerek yakmadım, dedi adam büyük bir üzüntüyle.” Konuşurken bohçayı çözdü ve bohçanın
içinden zarif ayakkabıları ve ketenden küçük bir önlüğü olan; pembe güzel elbisesi, bir annenin özenli
bakımına işaret eden, beş yaşlarında, güzel küçük bir kız çıktı. Çocuk uzun yolculuktan dolayı aşırı
derecede yorgun düşmüştü ama, sağlıklı kolları, yol arkadaşından daha az ıstırap çektiğini gösteriyordu.
Adam, “Şimdi nasılsın?” diye sordu. Çünkü küçük kız hâlâ başının arka tarafını örten altın rengindeki
kıvırcık saçlarını ovuyordu.
“Öp de geçsin,” dedi büyük bir ciddiyetle, acıyan yeri göstererek. “Annem öyle yapardı. Annem
nerede?”
“Annen gitti. Fakat, merak etme çok geçmeden ona kavuşacaksın.”
“Gitti demek!” dedi küçük kız. “Hoşça kal dememiş olması tuhaf; halamlara çaya giderken her zaman
hoşça kal derdi. Onu görmeyeli üç gün oluyor. Hava korkunç sıcak, değil mi? Suyumuz ya da yiyecek bir
şeyimiz yok mu?”
“Hayır, tatlım, hiçbir şeyimiz yok. Bir süre daha sabretmek zorundasın, sonra her şey düzelecek. Başını
göğsüme yasla, o zaman kendini daha iyi hissedersin. İnsanın, dudakları kurumuşken konuşmak kolay
değildir ama sanırım sana her şeyi açıklayacağım. Elindekiler de nedir?”
“Güzel şeyler! Hoş şeyler!” diye bağırdı çocuk neşeyle, elinde iki küçük parıltılı mika taşı tutarak. “Eve
geri döndüğümüzde bunları kardeşim Bob’a vereceğim.”
“Çok yakında daha güzel şeyler göreceksin,” dedi adam kendinden emin bir şekilde. “Yalnızca biraz
bekle. Söyle bakalım, - ırmağın kenarından ayrıldığımız zamanı hatırlıyor musun?”
“Oh, evet.”
“Hani demiştim ya, karşımıza çok geçmeden başka bir ırmak çıkacak demiştim. Ama bir şeyler ters
gitti; pusulalar, haritalar ya da herhangi bir şey bizi yanıltmış olabilir ve nehre ulaşamadık. Suyumuz bitti.
Senin için bir damla su kaldı kalmasına ama - ama -”
“Ama yüzümüzü yıkayacak suyumuz kalmadı,” diye sözünü kesti küçük kız, adamın ümitsiz yüzüne
bakarak.
“Hayır, içecek suyumuz kalmadı. İlk ölen Bay Bender oldu, onu Kızılderili Pete, Bayan Mcgregor,
Johnny Hones ve annen takip etti, yavrum.”