Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

olarak saf su elde ettiğimizi görüyorsunuz. Kanın oranı, milyonda birden fazla olamaz. Karakteristik bir
tepkime elde edeceğimizden yine de hiç kuşkum yok.” Konuşurken, tüpün içine birkaç beyaz kristal
attıktan sonra saydam bir sıvıdan da birkaç damla ekledi. Bir anda, tüpün içindekiler donuk maun rengini
aldı ve kahverengimsi bir toz, cam tüpün dibine çöktü.
Ellerini çırpıp, yeni bir oyuncağı olmuş küçük bir çocuğun sevinciyle, “Ha! Ha!” diye bağırdı. “Buna ne
diyeceksiniz?”
“Çok dikkat gerektiren bir deney,” dedim.
“Güzel! Güzel! Eski Guaiacum deneyi çok beceriksizce yapılmıştı ve sonuçları belirsizdi. Kan
hücrelerinin mikroskopla incelenmesi deneyi de öyle. Kan lekeleri birkaç saatlik olursa, ikinci deneyin
hiçbir anlamı kalmaz. Şimdi bu test, kan lekeleri ister yeni ister eski olsun, olumlu sonuç verir gibi
gözüküyor. Bu test daha önce icat edilmiş olsaydı, dünyadaki yüzlerce insan, işledikleri suçların cezasını
çok uzun zaman önce çekecekti.”
“Öyle!” diye mırıldandım.
“Suç dosyaları, sürekli olarak bu noktaya dayanıyor. Bir adamdan, suç işlendikten aylar sonra
şüphelenilir. Çamaşırları ya da giysileri incelenir ve üzerlerinde kahverengi lekeler bulunur. Bunlar kan
lekesi midir, çamur izi midir, pas lekesi midir, nedir? Bu soru, birçok uzmanın aklını karıştırmıştır, neden
mi? Çünkü güvenilir bir test yoktu. Şimdi, elimizde Sherlock Holmes’un testi var ve artık hiçbir güçlük
yaşanmayacak.”
Konuşurken gözleri parıldıyordu; elini kalbinin üzerine götürdü ve hayâl gücünün eseri olup, kendisini
alkışlayan hayali bir kalabalığa selâm vererek başını eğdi.
“Tebrik edilmeniz gerek,” dedim, bu coşkusuna oldukça şaşırmış bir halde.
“Geçen yıl, Frankfurt’ta Von Bischoff dâvâsı vardı. Bu test olsaydı, suçlu olduğu ispatlanacaktı ve
kesinlikle idam edilecekti. Bradfordlu Mason’ı, kötü şöhretli Muller’i, Montpellierli Lefevre’yi ve New
Orleans’dan Samson’u işledikleri suçlardan dolayı unutmamak gerek. Bu testin, sonucunu
belirleyebileceğine inandığım daha birçok dâvâ sayabilirim.”
“Ayaklı bir suç takvimi gibisiniz,” dedi Stamford, gülerek. “Bu bilgilerden yola çıkarak bir yazı
yazabilirsiniz. Başlığına da “Geçmişten Polis Haberleri” dersiniz.”
“Çok ilginç bir yazı olabilirdi,” dedi Sherlock Holmes, parmağının üzerindeki yaraya küçük bir parça
bandaj yapıştırarak. Yüzünde bir gülümsemeyle dönerek, “Dikkatli olmalıyım,” diye devam etti, “Çünkü
zehirli maddelerle çok uğraşıyorum.” Konuşurken elini kaldırmasıyla birlikte, elinin her yanının aynı
küçük bandajlarla kaplı olduğunu ve renginin bozulduğunu gördüm.
“Buraya iş için geldik,” dedi üç ayaklı yüksek bir tabureye oturan Stamford ve ayağıyla bana da bir
tabure itti. “Bu arkadaşım, kalacak bir yer arıyor; siz de evi paylaşacak kimseyi bulamıyordunuz ya,
ikinizi bir araya getirmemin iyi olacağını düşündüm.”
Sherlock Holmes, dairesini benimle paylaşma fikrinden oldukça memnun görünüyordu. “Baker
Sokağı’ndaki bir daireye göz koydum,” dedi, “Baştan aşağı bize uygun bir daire. Umarım, sert tütün
kokusundan rahatsız olmuyorsunuzdur?”
“Ben her zaman denizci sigarası içerim,” diye cevap verdim.