Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

andıran fakat bir çift kocaman boynuzla silâhlanmış bir yaratık gördü. Büyük boynuz - bu adla biliniyordu
- büyük bir ihtimalle, avcının göremediği bir sürüye öncülük ediyordu ve şans eseri, hayvan, avcıyı
görmemişti. Yüzükoyun yatarak tüfeğini bir kayanın üzerine koydu ve tetiği çekmeden önce uzun bir süre,
avını kaçırmamak için özenle nişan aldı. Avcı, ateş ettiği zaman hayvan havaya sıçrayıp bir an için
tepenin ucunda sendeledikten sonra, aşağıdaki vadiye yuvarlandı.
Hayvan, kaldırılamayacak kadar ağırdı, bu yüzden, avcı, hayvanın bir budunu alıp, böğründen de bir
parça kesmeye karar verdi. Ganimetini omzuna yükleyip, aceleyle kendi ayak izlerini aramaya koyulduğu
sırada akşam karanlığıda bastırmak üzereydi. Ayak izlerini aramaya yeni koyulmuştu ki içinde bulunduğu
güç durumun farkına vardı. Yolu şaşırmıştı ve tanıdığı vadileri çoktan geride bırakmıştı ve saptığı
patikayı bulması hiç de kolay değildi. İçinde bulunduğu vadi, dar geçitlerle ikiye ayrılıyor ve bu geçitler
de kendi aralarında birkaç yola ayrılıyorlardı. Bu dar geçitler birbirlerine o kadar benziyorlardı ki, birini
diğerinden ayırt etmek imkânsızdı. Asla görmediğinden emin olduğu bir dağ akarsuyuna varana kadar
yoluna birkaç kilometre devam etti. Yanlış yola saptığına inanarak, başka bir yolu denedi ama sonuç
aynıydı. Gece süratle bastırıyordu ve bildiği bir geçide vardığında, neredeyse karanlık çökmüştü. Fakat
ay doğmadığı için, çevrenin karanlık olması ve her iki yanındaki kayalıklar, ilerlemesini daha da
zorlaştırdığı için doğru yolda ilerlemek hiç de kolay değildi. Yükünün ağırlığı altında ezilmiş ve uğraşları
sonucu yorgun düşmüş bir halde sendeleyerek yürürken, her adımın kendisini Lucy’e biraz daha
yaklaştırdığını ve yolculuklarının geri kalanında kendilerine yetecek kadar erzak taşıdığını göz önünde
bulundurarak, cesaretini kaybetmemeye çalışıyordu.
Avcı, sonunda yaşlı adamı ve Lucy’i bıraktığı geçidin ağzına varmıştı. Karanlıkta, ortaya çıkan ay
ışığının sayesinde, geçidi çevreleyen kayalıkları seçebiliyordu. Beş saattir kayıp olduğu için dostlarının,
kendisini merakla beklediklerini düşündü. Büyük bir sevinçle ellerini ağzına götürdü ve geldiğini haber
vermek için yüksek sesle hey oradakiler, ben geldim diye bağırması, vadide yankılanmalara yol açtı.
Duraksadı ve gelecek karşılık için kulaklarını dört açıp dinledi. Korkunç, sessiz vadilerin sessizliğini
bozan ve kendi kulaklarında defalarca çınlayan bağırması dışında, hiçbir ses duyulmadı. Öncekinden daha
gür bir sesle tekrar bağırdı fakat kısa bir süre önce, orada bıraktığı yol arkadaşlarından en ufak bir fısıltı
bile gelmedi. Belli belirsiz, tarif edilemez bir korku kapladı benliğini ve duyduğu korkunç sıkıntıyla,
kıymetli yemeği elinden bırakıp, deli gibi ileri atıldı.
Köşeyi dönünce, ateşin yakılmış olduğu yer, gözler önüne serildi. Bir yığın odun hâlâ kor halinde
yanıyordu ama ateşin, o ayrıldığından beri körüklenmediği ortadaydı. Aynı ölüm sessizliği, hâlâ tüm
çevreye hakimdi. Tüm düşünceleri, tarifsiz bir endişeye dönüşerek, iyice meraklandı. Ateşin kalıntılarının
yanında hiçbir canlı yoktu. Yokluğu sırasında, başlarına beklenmedik ve korkunç bir felâket gelmiş
olabilirdi - büyük ve arkasında hiçbir iz bırakmayan bir felâket.
Bu darbe karşısında şaşkına dönen ve aklı başından giden Jefferson Hope, başının döndüğünü hissetti ve
düşmemek için tüfeğine dayanmak zorunda kaldı. Fakat aslında bir aksiyon adamı olduğu için, geçici
acizliğinden hemen sıyrılmasını bildi. İçin için yanan ateşten, yarısı yanmış bir tahta parçası alarak
meşale haline getirdi ve meşalesinin de yardımıyla kamp yerinin çevresini araştırmaya başladı. Her yerde
atların ayak izleri vardı, bu da bir gurup atlının, dostlarını yakaladığına işaretti ve bıraktıkları izlerden,
atlıların Salt Lake’e doğru döndükleri anlaşılıyordu. Atlılar, yaşlı adamla kızını da beraberlerinde geri
götürmüş müydü? Jefferson Hope, kendini buna neredeyse inandırmıştı ki, bakışları, tüm bedeninin baştan
aşağı titremesine neden olan bir yere takıldı. Kamp yerinin biraz ötesinde, daha önceden kesinlikle orada
olmayan, kırmızı topraktan bir tümsek vardı. Bu tümseğin, yeni kazılmış bir mezardan başka hiçbir şey
olmadığı belliydi. Genç avcı, mezarın yanına yaklaşınca, üzerine bir çubuğun dikili olduğunu ve çubuğun
çatala benzeyen ucunda bir kâğıdın durduğunu gördü. Kâğıtta yazılanlar oldukça açıktı: