Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

“Şu ilana bir göz atın,” diye cevapladı. “Olaydan sonra her gazeteye, bir kopyasını hiç vakit
kaybetmeden gönderdim.”
Gazeteyi bana uzattı ve sözünü ettiği yere hemen baktım. ‘Bulunan Eşyalar’ köşesindeki ilk ilandı. ‘Bu
sabah, Brixtone Sokağında, yazılıydı, ‘White Hart Meyhanesi ve Holland Grove Sokağı arasındaki yolda
basit, altın bir evlilik yüzüğü bulundu. Bu akşam saat sekiz ile dokuz arası, Baker Sokağı, 22IB’deki
Doktor Watson’a müracaat edebilirsiniz.’
“Adınızı kullandığım için özür dilerim azizim Watson,” dedi. “Kendi adımı kullanacak olsaydım, o
ahmaklar her şeyin farkına varıp işime burunlarını sokarlardı.”
“Hiç sorun değil,” dedim. “Ama birisinin müracaat ettiğini düşünelim, o zaman ne yapacağız, ben de
yüzük yok ki.”
“Oh, yüzüğünüz var,” dedi, bana bir tane uzatarak. “Bu, işimizi pekâlâ görür. Neredeyse hiç farkı yok.”
“Peki bu ilana kimin cevap vereceğini umuyorsunuz?”
“Kahverengi paltolu adamın - başka bir deyişle, küt burunlu çizmeler giyen, kırmızı yüzlü arkadaşımızın
cevap vereceğini umuyorum. Kendisi gelmese bile bir suç ortağını gönderir.”
“Bunun çok tehlikeli olduğunu düşünmez mi?”
“Hiç zannetmiyorum. Bu dâvâ hakkındaki görüşüm doğruysa, ki doğru olduğuna inanmam için haklı
nedenlerim var, bu adam yüzüğü kaybetmektense her şeyi tehlikeye atabilir. Benim düşünceme göre,
yüzüğü Drebber’ın üzerine eğilirken düşürdü ve o sırada onun eksikliğini duymadı. Evi terk ettikten sonra
yüzüğü düşürdüğünü fark etti ve aceleyle geri döndü fakat, mumu söndürmeden giderek, hata yaptığı için
polisin, çoktan olay yerine gelmiş olduğunu gördü. Bahçenin girişinde görüldüğü zaman, doğabilecek
şüphelerden kurtulmak için sarhoş numarası yapmak zorundaydı. Şimdi, kendinizi o adamın yerine koyun.
Meseleyi bir kez daha gözden geçirince, yüzüğü evden çıktıktan sonra sokakta düşürmüş olmasının
mümkün olduğunu düşünmüştür. Peki, sonra ne yapacaktı? Yüzüğü ‘Bulunan eşyalar’ köşesinde görmeyi
umarak, büyük bir heyecanla, akşam gazetelerine göz atacaktı. Gözü elbette bu ilana ilişecekti. Fazlasıyla
sevinecekti. Bunun bir tuzak olabileceğinden neden korkacaktı ki? Yüzüğün bulunmasının cinayetle bir
ilgisinin olacağını düşündüğümüz onun, aklına bile gelmeyecekti. Ve buraya gelecekti. Gelecek de. Bir
saate kalmaz burada olur.”
“Peki sonra?” diye sordum.
“Oh, onun icabına ben bakarım. Kendinize ait bir silâhınız var mı?”
“Askerlikten kalma eski bir tabancam ve birkaç kurşunum var.”
“Tabancanızı temizleyip doldursanız iyi olur. Karşımızdaki tehlikeli bir adam; onu gafil avlayacak
olmama karşın, tedbirli olmayı elden bırakmamak iyi olur.”
Yatak odama gittim ve tavsiyesine uydum. Tabancayla döndüğümde, sofra kaldırılmıştı ve Holmes en
sevdiği işle, viyolonselinden gıcırtılar çıkarmakla meşguldü.
“Dâvâ gittikçe büyüyor,” dedi, ben odaya girince; “Amerika’ya çektiğim telgrafa cevap aldım. Dâvâ
hakkındaki görüşüm doğruluk kazandı.”
“Peki görüşünüz nedir?” diye sordum heyecanla.