Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

“Şu an elimde, bir cinayet zincirinin tüm halkaları var,” dedi arkadaşım, kendinden emin bir şekilde ve
bir süre sustuktan sonra konuşmasına devam etti. “Gerçi açıklanması gereken bazı detaylar var ama
Drebber’ın, istasyonda Stangerson’dan ayrılmasından ve Stangerson’un cesedinin bulunmasına kadar
geçen zaman içindeki olayları kendi gözümle görmüş kadar tüm bildiklerimin doğru olduğundan eminim.
Bildiklerimi size kanıtlayacağım. O haplar şu anda yanında mı?”
“Haplar bende,” dedi Lestrade, sonra cebinden küçük beyaz bir kutu çıkartarak; “Hapları, cüzdanı ve
telgrafı Polis Merkezinde bir kasaya koymak için yanıma aldım. Bu hapları, yanıma almam sizin için
büyük bir şans, aslına bakarsanız onların benim gözümde hiçbir önemi olmadığını söylemeliyim.”
“Onları bana verin,” dedi Holmes. “Şimdi, Doktor,” dedi bana dönerek, “Bunlar normal haplar mı?”
Kesinlikle normal değillerdi. İnci gibi gri, küçük, yuvarlak ve ışığa doğru tutulduklarında neredeyse
saydam haplardı. “Renklerinin açıklığından ve saydamlığından bu hapların suda çözülebildiğini
söyleyebilirim,” dedim.
“Kesinlikle,” dedi Holmes. “Bir zahmet aşağı inip uzun zamandır durumu kötü olan ve dün pansiyoncu
kadının acısına bir son vermenizi istediği zavallı teriyeri buraya getirir misiniz?”
Aşağı indim ve köpeği kollarıma alıp yukarı çıkardım. Güçlükle nefes alışı ve cam gibi gözleri, sonunun
pek yakın olduğuna işaretti. Aslında, kar beyazı olan burnundan, bu köpeğin normal ömrünü çoktan aştığı
anlaşılıyordu. Hayvanı halının üzerinde duran bir yastığa yatırdım.
“Bu haplardan birini ikiye böleceğim,” dedi Holmes, çakısını çıkarıp, hapı ikiye böldü. “Hapın bir
yarısını ilerdeki amaçlarımızda kullanmak üzere kutuya koyacağım. Diğer yarısını da içinde bir çay kaşığı
su olan şarap kadehinin içine atacağım. Evet baylar arkadaşımız Doktorun haklı olduğunu görüyorsunuz,
hap gerçekten de çözülüyor.”
“Bu ilginç olabilir,” dedi Lestrade, kendisine gülünmesinden çekinen birinin utangaç ses tonuyla;” yine
de bunun Bay Joseph Stangerson’un ölümüyle ne ilgisi olduğunu kesinlikle anlayamıyorum.”
“Sabırlı ol, dostum, sabırlı ol! Az sonra bunun cinayetle ne kadar ilgili olduğunu göreceksin. Şimdi
karışıma biraz tat vermek için kadehe süt dökeceğim ki, tabağı köpeğe uzattığımızda içindekini hemen
yalayıp yutsun.”
Bunları söylerken şarap kadehinin içindekileri döktüğü fincan tabağını, teriyerin önüne uzatmasıyla
hayvanın tabağı silip süpürmesi bir oldu. Sherlock Holmes’un samimi tavırları öylesine ikna ediciydi ki,
hepimiz sessizce oturup hayvanı dikkatle izlemeye ve karışımın korkunç etkisini beklemeye başladık.
Fakat hiçbir şey olmadı. Köpek yastığın üzerinde güçlükle nefes alıp vererek fakat durumu ne iyiye ne de
kötüye gider bir halde, iki büklüm yatmaya devam etti.
Holmes saatini çıkardı ve dakikaların sonuçsuzca ilerlediğini görünce yüzüne üzüntü ve hayâl kırıklığı
dolu bir ifade oturdu. Dudağını kemirip parmaklarıyla masaya vuruyor ve bir tür sabırsızlık belirtisi
gösteriyordu. O kadar büyük bir heyecan duyuyordu ki onun için üzüldüm, bu sırada iki dedektif de
Holmes’un, karşı karşıya kaldığı bu duruma hiç üzülmemiş bir şekilde onunla alay edercesine
gülüyorlardı.
“Her şey bir rastlantı olamaz,” diye bağırdı, en sonunda koltuğundan fırlayıp odada deli gibi bir aşağı
bir yukarı dolaşmaya başladı. “Basit bir rastlantı olması imkânsız. Drebber dâvâsında şüphelendiğim
hapların aynısı Stangerson’un ölümünde de karşıma çıkıyor. Fakat hapların hiçbir etkisi yok. Bu ne
anlama geliyor? Kurduğum tüm mantık zinciri yanlış olamaz. Bu mümkün değil. Bu zavallı köpeğin