Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

Çabası ve azmi başarılı olmasına yardım ederse, bu işte de hayâl kırıklığına uğramayacağına yürekten
inanıyordu
O gece ve daha sonraki birçok gece John Ferrier’i ziyaret etti, ta ki çiftlik evinde herkes tarafından
tanınana dek. Vadiye tıkılmış kalmış ve kendini işine vermiş olan John Ferrier, son on iki yıl boyunca
dünyadaki son gelişmelerden habersiz kalmıştı. Fakat, meydana gelen yenilikleri, Jefferson’dan öğrendi.
Jefferson Hope her şeyi, John’u olduğu kadar Lucy’i de ilgilendirecek bir şekilde anlatıyordu.
California’da rehberlik yapmıştı. Barış ve bereket zamanında kazanılan ve kaybedilen birçok servetin
hikâyesini anlattı. İzcilik, avcılık, gümüş arayıcılığı ve kovboyluk da yapmıştı. Heyecanlı maceralar
neredeyse, Jefferson Hope da onların peşini takip etmişti. Çok geçmeden, Jefferson, yaşlı adamın sık sık
erdemlerinden söz ettiği, oğlu gibi sevdiğini söylediği en gözde adamlarından biri oldu. Diğer yandan,
Lucy de genç adamı sevmeye başlamıştı. Ferrier belki bu sevginin farkında değildi ama, bu durum
Jefferson’un gözünden kaçmıyordu.
* * *
Jefferson Hope, bir yaz akşamı, atını dört nala koşturarak geldi ve atını girişte durdurdu. Lucy
kapıdaydı, onu karşılamak için aşağı inmişti. Atın dizginlerini çite doladı ve bahçedeki dar yoldan
yürümeye başladı.
“Burada ki işlerimi bitirdim, şimdilik gidiyorum. Lucy,” dedi kızın ellerini tutup şefkatle yüzüne
bakarak; “Senden benimle hemen gelmeni istemeyeceğim ama, buraya geri döndüğümde benimle gelmek
için hazır olacak mısın?”
“Peki bu ne zaman olacak?” diye sordu Lucy, yüzü kızarıp, başını önüne eğerek.
“Dışarıda iki ay geçireceğim. Sonra gelip seni alacağım, sevgilim. Aramıza hiçbir engel giremez.”
“Peki ya babam?” diye sordu.
“Bu madenleri düzgün bir şekilde işlettiğim taktirde baban da kararımızı onayladı. Bu konuda hiçbir
endişem yok.”
“Oh, pekâlâ; babam ve sen her şeyi ayarladıysanız söylenecek hiçbir şey kalmamış demektir,” diye
fısıldadı, yanağını, Jefferson’un geniş göğsüne dayamış bir şekilde.
Jefferson sevinçle, “Tanrıya şükürler olsun!” dedi kısık sesle ve eğilip Lucy’i öptü. “Her şey yolunda
öyleyse. Beni kanyonda bekliyorlar. Hoşça kal sevgilim - hoşça kal. İki ay sonra görüşeceğiz.”
Konuşurken kızdan kendini çekti ve atına atlayıp arkasına bile bakmadan dörtnala uzaklaşmaya başladı.
Sanki geride bıraktıklarına son bir kez baksa her şeyin altüst olacağından korkuyordu. Lucy, gözden
kaybolana kadar Hope’un arkasından baktı. Ardından, Utah’ın en mutlu kızı olarak evine geri döndü.