Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

yapı gibi tir tir titriyordu. Sessiz odada, mahkûmun göğsünden gelen hırıltılı ve uğultulu, kısık bir ses
duyuluyordu.
“Sizde anevrizma [40] hastalığı var!” diye bağırdım.
“Hastalığıma bu adı veriyorlar,” dedi sakin bir şekilde. “Geçen hafta, muayene olmak için bir doktora
gittim ve bana kâlp damarlarımın birkaç güne kalmadan yırtılacağını söyledi. Hastalığım her geçen gün
daha da kötüye gidiyordu. Salt Lake Dağlarında aşırı yorulmaktan ve sağlıksız beslenmekten
yakalanmıştım bu hastalığa. Şimdi görevimi yerine getirdim ve nasıl ölürsem öleyim hiç umurumda bile
değil ama, yaptıklarımın bir açıklamasını bırakmak istiyorum geride. Öldükten sonra, aşağılık bir katil
olarak hatırlanmak istemiyorum.”
Müfettiş ve iki dedektif, hikâyesini anlatmasına izin vermenin ne kadar uygun olacağını kendi aralarında
çabucak tartıştılar.
“Doktor, tehlikenin çok yakın olduğunu mu düşünüyorsunuz?” diye sordu Müfettiş.
“Kesinlikle,” diye cevap verdim.
“Öyleyse adaleti yerine getirmek için görevimizi yerine getirip ifadesini hemen almalıyız,” dedi
Müfettiş. “İfadenizi vermekte şimdi özgürsünüz, efendim, fakat söylediklerinizin kayıtlara geçirileceği
konusunda sizi bir kez daha uyarıyorum.”
“İzin verirseniz oturacağım,” dedi mahkûm, söylediğini yerine getirerek. “Anevrizmam kolayca
yorulmama neden oluyor ve yarım saat önce giriştiğimiz boğuşma sonrasında meseleleri tam olarak
aydınlatamadık. Bir ayağım çukurda olduğu için size yalan söylemeye niyetim yok. Söyleyeceğim her şey
doğrudur fakat, şunu da bilmenizi isterimki bu anlatacaklarımı nasıl karşılayacağınız benim için hiç
önemli değildir.”
Bu sözleri söyledikten sonra, Jefferson Hope sandalyesinde arkasına yaslandı ve ifadesini vermeye
başladı. Anlattığı olaylar, çok sıradan şeylermiş gibi sakin bir şekilde ve olayların sırasını atlamadan
konuşuyordu. Sonradan eklenen ifadenin doğruluğunu teyit edebilirim çünkü Lestrade’in, mahkûmun
sözlerini not ettiği defterini elime geçirmiştim.
“Bu heriflerden ne kadar neden nefret ettiğim, sizleri pek ilgilendirmez,” dedi; “İki insanın - bir babanın
ve kızının - ölümlerinden sorumlu olmaları, benim için yeterli bir sebepti ve bu hatalarını, kendi
hayatlarıyla ödediler. Suçlarının zaman aşımına uğramış olması yüzünden, hiçbir mahkemede onların
suçluluğunu kanıtlayamazdım. Fakat işledikleri suçları biliyordum ve hakimin, jürinin ve celladın yerini
ben almıştım. İçinizde bir parça olsun insanlık varsa, benim yerimde olsanız siz de aynısını yapardınız.
“Sözünü ettiğim kızla, uzun yıllar önce evlenecektim. Fakat zavallı kız, o Drebber denen herifle zorla
evlendirilmiş ve bu yüzden kalbi paramparça olmuştu. Alyansını,zavallı sevgilimin parmağından
çıkartmıştım. Ölürken, Drebber’a o yüzüğü göstereceğime yemin ettim. Böylece işlediği cinayeti
hatırlayacak ve kendisini neden cezalandırmak istediğimi anlayacaktı. Yüzüğü yanımda taşıyıp onu ve
arkadaşını, iki kıtada takip etmek pahasına da olsa, sonunda onları yakaladım. Yakında ölürsem, ki öyle
gözüküyor, bu dünyadaki görevimi iyi bir şekilde yerine getirdiğimi bilerek öleceğim. Onları kendi
ellerimle yeryüzünden yok ettim. Ümit edebileceğim ya da arzulayacağım başka hiçbir şey kalmadı.”
“Onlar zengindi, bense fakir; işte bu yüzden, onları takip etmem kolay olmadı. Londra’ya geldiğimde
cebimde tek metelik bile yoktu ve geçimimi sürdürmek için bir işe başlamam gerektiğini anladım. Ata
binmek ve araba sürmek, benim için yürümek kadar doğaldı, o yüzden, bir atlı arabanın sahibinin